Ingewikkeld, onbegrijpelijk maar geweldig leuk!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Maar ik ben nog niet dood gevroren, in tegen deel, ik loop hier in midden december rond in t-shirts en af en toe zelfs een korte broek. Ik ben een van de weinige mensen hier die ervan geniet. Iedereen wil winter. Koud weer. Sneeuw. Regen. Maar ik niet. Ik geniet van de zon en het warme weer. Ik geniet niet alleen van de zon omdat het warmte geeft, maar ook omdat het zulke mooie luchten geeft hier. Ze zeggen altijd dat alles groter is in Texas. Maar ik geloofde dat nooit, ik dacht dat het gewoon een stom fabeltje was omdat Texas de grootste staat is. Maar nee, het is echt zo. Alles is groter in Texas. Vooral de lucht. Ik probeer deze luchten dan ook vast te leggen op foto's. Maar zoals de meeste weten, op foto's lijken dingen altijd minder mooi. Maar toch, het is tenminste iets.

Ook religie is hier een groot ding. Veel jeugd gaat naar Youth Groups. Dat zijn clubs van de kerk en daar komen alle jongeren samen, om te worshippen en om een gezellige avond te hebben. Ik was aan het begin van het jaar een paar keer gegaan, maar ik voelde een beetje ongemakkelijk daar. Iedereen was zo into it. En ikzelf wist niet eens of ik in een god geloofde. Dus ik ging niet meer. Maar eind november vertelde iemand mij over een kamp, met de Youth Group. Iedereen was super enthousiast over dat kamp, en ze vroegen allemaal of ik ook kwam. En ik wilde niet gaan tot het laatste moment. Ik was bang dat ik me weer ongemakkelijk zou voelen en dat het niks voor mij was. Tot ik bedacht, niet geschoten is altijd mis. Het is een kans om nieuwe mensen te leren kennen, en een kans om de Amerikaanse cultuur dieper te leren kennen. En hé, ik ben in m'n eentje naar de andere kant van de wereld gegaan, naar een plaats waar ik niemand kende, dus dan moet ik zo'n kamp wel kunnen overleven. Dus op vrijdagmiddag stond ik klaar om te vertrekken. En ik ben zo blij dat ik uiteindelijk was gegaan. Het kampterrein was prachtig. Het was in de middle of nowhere. Geen cellphone service, niks. We moesten zelfs door een rivier rijden om op het kamp te komen (ja, rijden, we deden het gewoon met een auto). Ik heb super leuke nieuwe mensen leren kennen en ondanks dat god centraal stond tijdens het kamp, ik voelde me niet ongemakkelijk. Er was een preacher, en hoe hij dingen vertelde was geweldig. Ondanks dat hij het veel over god had, de boodschap was prachtig. Het sprak mij echt aan. En ik begrijp nu eindelijk ook waarom religie hier zoveel groter is dan in Nederland. Hier gaat het over het dagelijks leven, de boodschap is iets waar je vandaag de dag iets mee kan, en in Nederland is het allemaal wat ouder, wat depressiever. Tenminste, zo zag ik het in Nederland.

Er wordt altijd gezegd "an exchange is not a year in your life, it's a life in a year". Ondanks dat ik pas bijna op de helft van m'n jaar zit, ben ik het hier helemaal mee eens. Naar het buitenland verhuizen is niet alleen nieuwe mensen leren kennen, en de weg in een nieuwe stad vinden. Het is de weg in een nieuwe stad vinden met straatnamen in een andere taal. Het is vrienden maken zonder dat je de taal goed kent. Het is het proberen te begrijpen van dingen om je heen, wat is cultureel geaccepteerd, en wat niet? Elk gesprek en elke dag is een uitdaging. In het buitenland zijn is proberen te dealen met het zijn van een complete 'outsider', en het geïsoleerd en alleen voelen. Het is jezelf leren kennen doordat je vragen stelt bij alles wat je ooit hebt geleerd. Het is leren dat er niet maar één manier is om dingen te doen. En het meest belangrijke, het is leren over de wereld, dat er meer is dan alleen jou eigen cultuur en land.

Zoals ik zei, in het buitenland zijn is proberen te dealen met het zijn van een complete 'outsider', en het geïsoleerd en alleen voelen. Want ja, een outsider ben je echt wel soms. Op momenten dat je met een groepje vrienden bent en ze praten(roddelen) over anderen, mensen die je niet kent, en jij zit er dan maar zo bij van 'hmm'. Het valt pas op hoeveel er geroddeld wordt in vriendengroepen als je geen idee hebt over wie het gaat en dus niet mee kan praten. En soms doe je dingen anders dan al de anderen en mensen kijken je aan van 'wat is zij aan het doen?' En ik moet toegeven, vaak zijn deze momenten grappig. Maar ja, je bent een outsider af en toe. En ja, ik voel me soms geïsoleerd en alleen. Niemand kent m'n achtergrond, dus niemand begrijpt helemaal wie ik ben. Natuurlijk leren mensen mij steeds beter kennen, maar het is anders. En ja, ik heb een thuis hier, en ik heb een gastgezin. Maar dingen gaan anders dan ik thuis gewend was, en daardoor sta ik er soms helemaal alleen voor. Er zijn geen andere volwassenen waar ik even naar toe kan. En ik mis soms best een warme knuffel van vertrouwde mensen. Maar de enige die er is, ben ikzelf. En ja, dat is best geïsoleerd en alleen soms. Maar je leert er ook veel van. Je leert jezelf kennen, omdat je er alleen voorstaat. En ik moet toegeven, dat is meer waard dan al die geïsoleerde gevoelens!

Veel mensen vragen hoe het nou eigenlijk is, zo'n jaar weg van alles wat je lief was. En dat is een lastige vraag. Want aan de ene kant voel ik me geliefd bij de mensen hier. Mensen zijn geinteresserd, ze willen tijd met mij doorbrengen en ze zeggen nu al dat ze niet willen dat ik weg ga. En de momenten dat mensen zeggen 'het voelt alsof ik je al veel langer ken' en 'wauw echt gaaf dat je dit zomaar durft te doen' zijn de momenten die me gelukkig maken. En natuurlijk is daar de 'excitement' op elk moment dat ik iets nieuws doe. En het trotse gevoel, wanneer ik op school iets moet presenteren en iedereen zegt dat ik het super goed deed. Of wanneer ik iets doe wat ik daarvoor niet durfde te doen. Maar aan de andere kant zijn er ook negatieve gevoelens. De frustratie wanneer je iets 10000 keer moet zeggen voordat de ander begrijpt wat je zegt. Of dat iemand zelfs boos wordt omdat ze je accent niet begrijpt, terwijl je je uiterste best doet om het duidelijk uit te spreken. En de gedachten over thuis, wat is iedereen daar aan het doen? Missen ze mij eigenlijk wel? En het niet begrijpende gevoel, als mensen hier dingen doen die voor hun heel normaal zijn, maar waar ik niks van begrijp. Al die gevoelens voel je in een dag, op hetzelfde moment. Dus ja, 'hoe is het nou eigenlijk' is een moeilijke vraag. Het is ingewikkeld, onbegrijpelijk, frustrerend maar geweldig leuk!



"Traveling is brutality. It forces you to trust strangers and to lose sight of al that familiar comfort of home and friends. You are constantly off balance. Nothing is yours except the essential things – air, sleep, dreams, the sea, the sky – all things tending towards the eternal or what we imagine of it. "

Heimwee?

Een veel voorkomende vraag die mij wordt gesteld is "heb je al heimwee?" of "are you homesick?" Het korte antwoord is, nee. Het lange antwoord ga ik hier in deze blog proberen uit te leggen. Ik zeg 'proberen' omdat het lastig uit te leggen is. Je zal het nooit helemaal begrijpen als je zelf niet hetzelfde gevoel hebt gehad denk ik..

In eerste instantie twijfelde ik of ik dit ging schrijven, want ik wil niet dat jullie denken dat ik het hier niet leuk heb of dat ik naar huis wil. Want dat is NIET waar. Het is geweldig hier, ik geniet van elk moment, en ik zou voor geen goud nu in het vliegtuig naar huis stappen. Maar ik voel me harteloos als ik zomaar alleen 'nee' antwoord. Alsof mijn leven hiervoor niet leuk was en dat ik dat allemaal al vergeten ben.

Dus nee, ik heb geen heimwee. Ik wil nog niet naar huis. Maar ondanks dat denk ik wel nog aan mijn Nederlandse leven, en er zijn ook echt wel dingen die ik mis. Het is op bepaalde momenten. Bijvoorbeeld als ik in de schoolbus met al die schreeuwende kinderen zit en dan denk ik aan de fietsmomenten met Elena elke ochtend, en hoe relaxed dat was, zonder schreeuwende kinderen. En dan denk ik, ja ik mis dat.

En als ik tijdens wiskunde hier weer eens een 10 heb gehaald, denk ik terug aan de momenten dat papa mij hielp iets te begrijpen. En dat we soms wel samen twee uur naar één som keken en uiteindelijk zo blij waren als we het snapten. En dan denk ik, ik mis dat.

En als ik hier naar het 'dorp' ga, dan moet dat met de auto en alle winkels zijn ver van elkaar af, en dan denk ik aan de momenten dat ik met mama naar het dorp ging en dat we daar lekker rondliepen en random winkels inliepen en een gezellige tijd hadden, en dan denk ik, ik mis dat.

En op alle momenten dat mensen vragen waar ik werk, dan denk ik terug aan de Muur, aan de leuke serveerster momentjes, de geweldige collega's, en aan het feit dat ik met zoveel plezier naar mijn werk ging dat ik het zelfs voor niets zou doen. En dan denk ik, ik mis dat.

En nogmaals, nee ik wil niet terug naar huis op dit moment. Daarvoor heb ik het te leuk hier. Begrijp dat goed. Het is moeilijk te omschrijven dat deze herinneringen mij geen heimwee geven en dat ze mij niet verdrietig maken. Het enige 'verdrietige' deel is dat ik die momenten niet zo waardeerde terwijl het gebeurde. I took them for granted. Maar nu realiseer ik me dat, als je weg gaat van alles wat je hebt en je jezelf omringd in een nieuwe wereld, je de belangrijke dingen niet vergeet, ze worden alleen maar duidelijker.

Ik had ouders die mij steunden in alles wat ik wilde, van tennis en volleyball spelen tot naar de andere kant van de wereld reizen. Ik had vrienden die er altijd voor mij waren. En een familie die er altijd voor me was en me altijd steunde.

Ik realiseer me dat ik zoveel goede dingen had, maar dat ik het op het moment zelf weinig waardeerde. Dit maakt me een beetje boos, maar ik weet dat dit nog steeds mijn leven is. Ik heb niks verloren sinds ik weg ben gegaan. Ik heb nog steeds mijn ouders, vrienden en familie die mij steunen en die van mij houden.

En ik weet, dat over een jaar, ik de dingen hier mis. De Texas-sky, de footballgames, de Engelse taal, de high-school spirit, en al de andere nieuwe ervaringen.

Iedereen zegt dat je verdrietig wordt als je denkt aan thuis. Maar voor mij is het het tegenovergestelde. Ik heb geen heimwee, omdat ik weet dat alle goede dingen die ik had, ik nog steeds heb. Het maakt mij niet verdrietig, het maakt me vrolijk, omdat ik realiseer dat ik zoveel dingen heb om van te houden. En ik weet nu ook dat ik elk moment moet waarderen nu ik hier ben. Want dit is wat ik over een jaar mis, mijn Amerikaanse leven. En als ik nu niet geniet van elk moment, dan zeg ik volgend jaar hetzelfde: waardeerde ik die momenten maar meer.

Homecoming

Voor de mensen die denken 'huh, komt ze naar huis?' Nee, sorry ik kom nog lang niet naar huis. Homecoming heeft daar niks mee te maken. Homecoming is de laatste thuis footballgame, en vaak komen dan oud-leerlingen naar de game. Het is een traditie in Amerika en het is groot gebeuren hier, met veel activiteiten eromheen.

Voor mij begon het allemaal op een mooie dinsdag, zo'n drie weken voor de homecoming game. Een jongen vroeg of ik al een homecoming date had en ik had er nog geen dus ik antwoordde met een 'nee, nog geen date'. Toen vroeg hij of ik het goed vond als hij mij ging vragen. (Dat was dus nog niet de officiële vraag maar gewoon een vraag om mij te vragen). Omdat het een leuke, aardige jongen was vond ik het prima. Diezelfde dag, drie uur later, had ik mijn tennisklas. Dus na omgekleed te hebben liep ik naar de tennisbaan toe en ik kwam daar vrolijk aanlopen totdat ik zag dat iedereen naar mij aan het kijken was. Ik keek voor me, en daar zag ik een jongen uit m'n tennisteam staan met z'n auto helemaal versierd en er stond iets in het Nederlands op z'n auto geschreven (geen idee wat) en met in z'n handen een poster of ik z'n homecomingdate wilde zijn. Ik stond daar, dus best wel heel awkward, met m'n hele tennisteam kijkend naar mij. Ik had die ochtend net ja gezegd tegen een ander en dat wist deze boy natuurlijk nog niet. Dus ik stond daar lekker awkward te staan en zei dat ik al een date had. Hij durfde me bijna niet aan te kijken en reed snel weg nadat ik de tennisbaan op liep. Logisch, want het was voor hem ook lekker ongemakkelijk.

De jongen waar ik dus wel ja tegen had gezegd is een football player. En omdat ik van football hou ben ik tot nu toe naar elke homegame geweest. Dus ook naar de homegame twee weken geleden. Er is een aparte studentsection, daar staan de meeste Tivy (mijn high school) leerlingen in. Super leuk is dat, want iedereen loopt te schreeuwen en alles en het is super gezellig. En als de game is afgelopen gaat iedereen aan de zijkant van het veld staan en dan lopen de footballplayers langs en ze geven iedereen een high five. Dus mijn date liep ook langs en toen hij bij mij langs kwam lopen pakte die snel een poster en hield die voor me en er stond op: 'Do you want to serve me the honor to be my homecoming date?' Hij had het versierd met tennisballen, en het was dan ook een leuke woordspeling haha.(zie foto)

Een paar weken voordat homecoming is worden er sweethearts gekozen. Er is een ‘sweetheart’ voor elk leerjaar. En blijkbaar was ik genomineerd voor senior sweetheart, want ik ben een senior. En op een dinsdag werd er door de school omgeroepen: ‘en de senior sweethearts zijn… David O’donnel en Fleur Fleischeuer’. Ik zat daar echt zo van ‘huh, wat gebeurt hier? Wat is dat? Waarom weet ik hier niets van?’. Maar blijkbaar had ik dus de meeste stemmen gekregen van de school en daarom was ik uitgekozen. Ik kende die David helemaal niet, hoewel het ook een senior was. Maar mijn school is zo groot dat het onmogelijk is om alle seniors te kennen haha.

De spiritweek is de week van homecoming. Elke dag heeft een thema, en het overlappende thema van de week was tv-series. Maandag was Beverly Hillbillies, dinsdag was het Once Upon A Time, voor woensdag Snoopydog, donderdag ben ik vergeten, en vrijdag, de grote dag was Blue Out. Omdat de kleur van mijn school blauw is. Het waren niet echt leuke thema's om voor te kleden, maar het idee was zeker leuk. Op donderdag was de parade. Het voelde als een soort van carnaval. Elke 'naschoolse club' had een eigen float. Er was dus een voor golf, band, voetbal, football, dans, tennis etc. Ik ging mee op de tennisfloat. We hadden een tennisbaan gemaakt in een aanhangwagen en we waren allemaal in het wit, zodat het Wimbledon leek. Zo reden we 30 minuten door Kerrville en langs de weg stonden allemaal mensen te zwaaien. Aan het eind van de parade hielden we een korte peprally als voorbereiding op de game vrijdag. We zongen de Tivysong, het volkslied en de cheerleaders deden wat.

En eindelijk was het dan vrijdag. Ik ging naar school en daar zag ik iedereen met mums en garters lopen. Dat is traditie hier, het is een soort van decoratie voor je homecomingdate. De mums zijn voor de meiden. En de garters voor de jongens. Ik dacht dat dat alleen voor tijdens de game was, dus ik had mijn garter voor m'n date lekker thuis gelaten tijdens school. Maar blijkbaar gaf iedereen het op school al aan elkaar zodat ze het elkaar konden showen. Mijn date had mijn mum dus ook al aan mij gegeven of school, en zo liep ik dan de hele dag daar (zie foto). Het is niet echt comfortabel, het is zwaar aan je shirt en het zit met alles in de weg hahaha. De schooldag was voor de rest best normaal, het was leuk dat iedereen een blauw shirt aan had, dat geeft echt een saamhorigheidsgevoel haha.

Eindelijk begon de game, en natuurlijk wonnen we. We zijn nog undefeated. En deze week was de laatste game van het hele seizoen, en we hebben weer gewonnen. Wat betekent dat we het hele seizoen undefeated zijn. En dat betekend dat we naar de play-offs van de State-competition gaan. Dus gelukkig is het football voor mij nog niet voorbij!

Ik heb echt genoten van deze typische Amerikaanse traditie. Zou leuk zijn als we zoiets ook in Nederland hadden. Voor de rest gaat het hier super goed. Ik heb het echt leuk. En ik kan trouwens niet wachten tot thanksgiving (volgende typische Amerikaanse traditie). Oh en ik heb hier ook wat Nederlands geïntroduceerd. Stroopwafels. En iedereen vindt ze geweldig haha.

Groetjes uit het nog-altijd-warme Texas,

Fleur

Two months have passed

Daar vertrok ik dan, vandaag precies twee maanden geleden, vanuit het koude Nederland. Met in mijn hoofd de prachtige gedachte dat ik voor een jaar in het tropische, warme Texas zou wonen. Met op een weerapp het mooie vooruitzicht dat het elke dag 100 graden zou zijn (schik niet, dat is Fahrenheit en staat gelijk aan 38 graden Celsius). Dus in mijn koffer zaten veel korte broeken, weinig lange broeken. Veel shirtjes en topjes, bijna geen vesten en truien. Want ja, wie verwacht dat het in school kouder dan 15 graden is, terwijl het buiten ruim boven de 30 is? Ik niet! Foute verwachting van mij, het is zo koud in school dat ik niet aankom omdat ik zoveel calorieën verbrand met rillen. Oke, dat is misschien een beetje overdreven, maar mijn punt is duidelijk nu.

Afgelopen week was het voor het eerst wat koeler buiten. Iedereen was blij dat het eindelijk niet meer in de honderd was, maar nu in de lage 90’s of hoge 80’s. Dat is nog steeds boven de 30 graden Celsius. En laatst was het 25 graden Celsius, en iedereen zei dat het zo koud is. En ze keken me raar aan als ik dan antwoordde dat in Nederland het vaak niet warmer wordt dan 25 graden. Iedereen hier kijkt dan ook uit naar de herfst en de winter. En als ik vertel over het weer in Nederland is iedereen jaloers en ze zouden maar al te graag in Nederland willen wonen. (wat ik echt niet snap, één van de redenen waarom ik niet in Nederland zou willen wonen is om het weer).

Mijn eerste zes weken op school zijn voorbij. In dit schooljaar heb ik zes blokken, en elk blok is zes weken. Dus mijn eerste blok is nu voorbij, wat betekent dat ik mijn eerste ‘rapport’ binnen heb. De cijfers hier werken anders dan in Nederland. Het gaat van 1 tot 100, en ik denk dat dat procent is. Dus heb je een 100 dan staat dat gelijk aan een 10. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar mijn laagste cijfer is een 93. Daaruit kan je meteen wel opmaken dat school hier erg makkelijk is. En het is niet zozeer dat wat we leren heel makkelijk is, maar de toetsen hier zijn gewoon heel makkelijk. Bijna bij alle toetsen mag je je huiswerk en aantekeningen gebruiken, en de toetsen zijn ook nog eens allemaal meerkeuze (op wiskunde na). Heel anders dan ik zelf gewend ben dus. Als we aantekeningen moeten maken, krijgt iedereen een stencil met dat wat je moet weten met sommige woorden weggelaten, en die woorden moeten we zelf invullen, en dat kunnen we overschrijven vanaf het smartboard. Een heel groot verschil hier is dat alles voor je wordt voorgekauwd. Leraren zeggen alles voor en je hoeft zelf eigenlijk helemaal niet na te denken. Het klinkt leuk en fijn, maar ik moet toegeven, het is soms best saai.

Een ander ding waar ik echt van opkeek is dat we een terroristische aanslag oefening hadden. Hetzelfde als een brandalarm, maar dan voor een terroristische aanslag. Het alarm ging af en we moesten zo snel mogelijk tafels aan de kant schuiven, zodat er een vierkant van ongeveer 2 bij 2 meter in de hoek van het lokaal leeg was. Daarna moesten we met de hele klas in dat vierkant gaan zitten/staan, alle lampen moesten uit, zo donker mogelijk en we mochten geen geluid maken. Toen moesten we ongeveer tien minuten zo zitten totdat we het signaal kregen dat de kust veilig was. Dat was een beetje vreemd, oefenen voor een terroristische aanslag haha.

Ondanks dat ik hier pas twee maanden ben, ik hou van Amerika. Ik voel me echt thuis hier. Het is hier normaal om zomaar te lachen naar vreemden en om ze te begroeten. En het is hier normaal om zomaar een gesprek met een vreemde te beginnen. De meeste mensen hier zijn optimistisch, vrolijk en gastvrij. En dat was een van de dingen die ik miste in Nederland. Als ik daar naar een random iemand glimlachte of hoi zei, werd ik aangekeken alsof ik gek was. (Oke, niet altijd, maar vaak gaat het wel zo). Terwijl als ik dat hier doe, het met liefde wordt ontvangen en soms ontstaat er dan zelfs een gesprek. Ik hou van de vriendelijkheid van Amerikanen. Ik hou van het feit dat we elkaar hier ‘een goede dag’ wensen. Iedereen zegt het hier zo oprecht, we menen het als we het zeggen, we gunnen het elkaar. En iedereen hier gunt anderen succes. Als iemand succesvol wil zijn en ervoor werkt om dat succes te bereiken, dan wordt dat beantwoord met “Go for it. I really hope you get there”. En ik hou van de gedrevenheid van Amerikanen, het enthousiasme om dingen te bereiken. Ik heb het gevoel dat Nederlanders dat minder hebben, die ploffen op de bank als iets na een tijd nog niet lukt. Door al deze dingen voel ik me thuis hier in Amerika. Deze Amerikaanse eigenschappen passen bij mij. Ik kan hier nu eindelijk lachen naar vreemden zonder dat ze meteen denken dat ik iets van ze wil of dat ik gek ben.

Ondanks dat ik me hier echt thuis voel zijn er ook wel dingen die ik mis uit Nederland. Het meest mis ik mijn fiets. Iedereen hier doet alles met de auto. Aangezien ik niet mag rijden hier, in verband met mijn verzekering, ben ik zo afhankelijk van iedereen. Ik kan niks alleen doen, ik heb altijd iemand nodig die mij een lift kan geven. Ik mis de vrijheid die mijn fiets mij gaf. Ook hebben wij als Nederlanders vaak geen moeite met het homohuwelijk of het homoseksueel zijn. Hier in Amerika is dat anders, ondanks dat het sinds een paar maanden legaal is, de meeste mensen hier zijn alsnog tegen gay people. En het klinkt misschien een beetje raar, maar ik mis een Nederlands woord. “Lekker”. Ik zei dat woord zo vaak: lekker koekje, lekker weer, lekker druk, lekker liggen, lekker belangrijk, lekker gezellig, ik voel me niet lekker en natuurlijk lekker ding. Maar er is geen vertaling voor ‘lekker’. Dus ik moet nu lekker leren leven zonder dat woord.

Zoals ik in het begin zei, vandaag precies twee maanden geleden vertrok ik van huis. En deze twee maanden zijn voorbijgevlogen. Als ik bedenk dat er al twee van de tien maanden opzitten voel ik de rillingen over m’n rug. En al helemaal als ik dan bedenk dat ze zeggen dat de eerste paar maanden van je jaar het langzaamst voorbij gaan. Ik ben aan het genieten van elk moment hier, de ups en de downs. Ik was gewend om de ‘downs’ te haten. Maar op de een of andere manier waardeer ik ze nu. Het is als een achtbaan, de ‘downs’ geven je de kracht om ‘up’ te gaan. Want ja, het is niet allemaal perfect hier. Ik voel me soms best alleen. Maar over het algemeen geven die momenten mij juist de kracht om op zoek te gaan naar nieuwe dingen, om nieuwe mensen te ontmoeten.

Ik zou nog zoveel meer willen zeggen maar het wordt wel erg lang, dus ik stop hierbij en schrijf binnenkort weer een nieuwe blog. Maar als allerlaatst wil ik nog even zeggen dat ik er zo erg van geniet om te zien dat mijn blog zoveel gelezen wordt. Mijn vorige blog is meer dan 500 keer bekeken en ik heb zoveel lieve en leuke reacties gehad. Dus ik wil jullie bij deze bedanken voor dat. Het is zo leuk om jullie berichtjes te lezen en het voelt geweldig om te zien dat jullie mij steunen en mij het beste gunnen. Heel erg bedankt. Love y’all!

Lots of love,

Fleur

“You will never be completely at home again, because part of your heart will always be elsewhere. That is the price you pay for the richness of loving and knowing people in more than one place.”

The beginning

Ja, de quarterback is knap. Nee, in de pauze staat niemand op tafel liedjes te zingen. En ja, de schoolspirit is geweldig. Maar nee, de cheerleaders zijn geen bitches. Een aantal dingen zijn inderdaad hetzelfde als al die amerikaanse films, maar een groot deel is best normaal. Er zitten nu twee weken school op. En aan de ene kant zijn die twee weken voorbijgevlogen. Maar aan de andere kant voelde de eerste schoolweek voor mij als een jaar. Ik zal eerlijk zijn, het was verschrikkelijk. Ik had die eerste week geen vrienden, ik was alleen. Bijna niemand praatte tegen me, en bijna niemand was geïnteresseerd in wie ik was. En als iemand wat vroeg was het mijn naam en waar ik vandaan kwam, maar verder dan dat kwam het gesprek (met de meesten) niet. Ik vond het verschrikkelijk en baalde behoorlijk.

Tijdens het weekend begon ik te beseffen dat ik het anders moest gaan aanpakken. Als mensen niet naar mij toe komen, dan moet ik maar naar hen toe gaan. Ik wist dat iedereen al een vriendengroep heeft, behalve ik, dus ik ben degene die nieuw contact nodig heeft, dus het zal van mijn kant moeten komen. Dus de tweede week school begon, en deze instelling hielp. De eerste twee dagen waren nog een beetje lastig, maar daarna werd er steeds beter. Ik besefte dat een gesprek niet altijd ergens over hoeft te gaan (terugdenkend aan de gesprekken met mijn Nederlandse vrienden haha). Dus ik was lekker over koetjes en kalfjes aan het praten tegen iedereen. En het hielp. Ik voelde me stukken beter. En ik denk dat iedereen dat zag, want er kwamen nu ook mensen naar mij toe om te praten. (Of misschien kwam na anderhalve week eindelijk de roddel: hé, er is een exchange student in onze school, dat kan natuurlijk ook). In ieder geval was ik stukken vrolijker. En ik was vandaag vrij omdat het hier Labor Day is, maar ik kan niet wachten om morgen weer naar school te gaan.

Jullie zijn ook vast benieuwd naar wat feiten over school en andere praktische dingen. Elke dag hier ziet er hetzelfde uit. De dag bestaat uit zeven 'periods', dat zijn de klassen. Theater, pre-calcus, environment science, US history, psychology, English and tennis. Elke dag volg ik dus deze vakken in deze volgorde. School hier begint om 7:40 uur (vroeg). En ik moet de bus van 6:18 uur hebben (te vroeg). En dat betekent dat ik m'n wekker elke dag gaat om 5 uur (veelste vroeg). Om 6:18 elke ochtend komt de typische Amerikaanse schoolbus mij ophalen. Klinkt cool, valt flink tegen. Want ik zit een uur in de veelste warme bus terwijl met de auto naar school 10/15 minuten is. Ridiculous! (Ik hou van dit woord, maar ik kan het alleen niet uitspreken dus iedereen lacht mij altijd uit hahaha). Tijdens 4th period is lunch. Je hebt A, B of C lunch. Ik heb B (lucky me) wat betekent dat ik in het midden van mijn les een half uur pauze heb. Daarna gaat school door tot 3:30 uur. Maar omdat ik tennis heb de laatste period, train ik bijna elke dag tot 5 uur. (Ik ga van iedereen winnen als ik terug ben, door mijn vijf dagen per week twee uur lang trainen). Ik heb ook mijn eerste peprally meegemaakt! Dat is elke vrijdag tijdens het footballseizoen. De dag heeft dan een dresscode, en bijna iedereen verkleed zich daarvoor. Het thema afgelopen vrijdag was camouflage (zoooo mooi uhum). En tijdens het tweede lesuur gaat de hele school dan naar de gymzaal en daar zit iedereen in de tribunes en het footballteam zit in het midden. De band speelt muziek, de cheerleaders doen een cheer, en iedereen juicht en klapt. Je voelt de echte schoolspirit. Vooral tijdens het zingen van het schoollied werd iedereen helemaal gek haha. Echt super vet. Iedereen vroeg ma afloop wat ik er van vond, en ik vond het echt gaaf, maar ze zeiden dat vandaag echt niet zo leuk was en dat het veel beter kan. Dus ik kan niet wachten tot de volgende keer.

Voor de rest ben ik erg aan het genieten hier. Waar ik woon is geweldig. De natuur is prachtig. Elke avond staan er 'deers' in de tuin. Oke sorry ik weet het Nederlandse woord niet meer haha. En dat heb ik steeds vaker, dat ik even een Nederlands woord niet meer weet en dat ik sommige dingen in Engels denk. En dat voelt heerlijk. Ik kan niet wachten tot het moment dat ik in het Engels droom, ze zeggen dat dat het moment is dat je de taal echt beheerst (vaak rond de drie maanden). Het probleem is dat ik nooit zal weten wanneer dat bij mij is aangezien ik elke ochtend wakker word en geen idee heb wat ik heb gedroomd. Misschien is dat omdat ik nu mijn droom aan het waarmaken ben en dat ik dan niet meer echt droom… Klinkt stom, maar wie weet!

Love,

Fleur

" Don't be afraid of trying something new. It helps you to know more about yourself. And knowing about yourself is the beginning of all wisdom"

Goodbye & Hello

Als eerste zal ik jullie vraag beantwoorden, ja ik leef nog. Ik moet toegeven, het scheelde niet veel hoor. Ik was in New York en het was 35 graden, maar het voelde als 50 graden, en we moesten door de stad lopen en rennen en we zaten in een bus zonder airco. Maar ja, ik leef dus nog wel.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Woensdag 12 augustus 3 uur 's nachts. Mijn wekker ging na twee uur geslapen te hebben. Maar moe was ik niet. Want dit was het begin. Het begin van dit grote avontuur, waar ik zolang op had gewacht. Aangezien ik nog steeds niet zenuwachtig was en omdat ik wist dat dit mijn laatste keer rijden voor een jaar zou zijn, reed ik nog even naar Schiphol. Aangekomen op Schiphol ging ik op zoek naar mijn soortgenoten (andere exchange students van STS, te herkennen aan de lelijke, vormloze, gele shirts en tassen) en ik vond ze net voor de douane. Na een uur wachten, inchecken en kennismaken was het tijd voor afscheid nemen van m'n ouders en broers. En ik moet eerlijk zeggen dat het niet zo moeilijk was als ik had gedacht. Ik heb niet gehuild en ik had zelfs geen waterige ogen. (Sorry pap en mam, het is niet dat ik jullie niet ga missen maar ik had gewoon zoveeeeeel zin in alles dat ik niet verdrietig kón zijn).

Heel wat uren later en met een groep van 85 mensen kwamen we aan in New York. Ik keek meteen al m'n ogen uit, want het is zo anders dan Nederland. De wegen alleen al. We reden in een bus naar New Rochelle, daar was de campus waar we vijf dagen zouden verblijven. De eerste twee dagen bleven we op de campus (die echt prachtig was). We werden voorbereid op het leven als een Exchange student; de dingen die moeilijk zullen zijn, de dingen waar we rekening mee moeten houden etc. etc. Ook deden we cheerleading, baseball en American Football. De laatste twee dagen gingen we de stad in en wauw ik ben verliefd op New York. Het is echt prachtig. We gingen naar Central Park, Times Square, SOHO, 9/11 memorial place, we maakten een rondvaart langs New York bij zonsondergang en ik ben boven op het Rockefeller gebouw geweest waar ik een prachtig uitzicht over de hele stad had.

En toen was het zondag 16 augustus, en dat was eigenlijk de dag waar ik écht op gewacht had. M'n wekker stond om 5:30 uur want om 6:30 moesten al onze koffers ingepakt buiten staan en om 7:30 vertrok de bus richting het vliegveld. Mijn vliegtuig zou pas om 12:55 vertrekken en dan zou ik aankomen in Dallas en daar zou ik moeten overstappen en het vliegtuig naar San Antonio om 16:55 moeten hebben.

Maar toen kreeg ik het slechte nieuws dat mijn vliegtuig vanuit New York 40 minuten later zou vertrekken waardoor ik 40 minuten later zou aankomen in Dallas waardoor ik maar 15 minuten had om over te stappen waardoor ik nooit op tijd voor dat vliegtuig zou zijn waardoor ik helemaal gestresst was waardoor ik echt niet meer wist wat ik moest doen WAAAH!

Dus toen ging ik maar naar een American Airlines vrouwtje toe en ik vertelde haar netjes dat ik me zorgen maakte en dat dit de eerste keer alleen vliegen was dus dat ik geen idee had wat ik moest doen. Haar antwoord was (super aardig echt wauw) 'ja dan heb je lekker pech want waarschijnlijk ga je dat niet halen en dan moet je een nachtje op het vliegveld slapen'. Dat antwoord was niet echt geruststellend. Uiteindelijk bleek dat ik me helemaal geen zorgen hoefde te maken aangezien het vliegtuig óf wind mee had óf de piloot wist dat ik heel erg moest haasten, want het vliegtuig landde een half uur eerder dan verwacht dus ik was op tijd voor de overstap. Eind goed, al goed.

En daar zat ik dan in het vliegtuig van Dallas naar San Antonio. Het was een uurtje vliegen en ik was de hele vlucht aan het glimlachen. Mijn medepassagiers en de stewardessen moeten wel gedacht hebben wat voor freak ik wel niet ben. Maar dat maakte mij allemaal niet uit want ik zou bijna m'n hostfamily ontmoeten!! En daar liep ik dan, op het vliegveld in San Antonio, de roltrap af. En daar stonden ze, alle zeven, met zelfgemaakte posters. En het voelde als in een film, dat alles even in slow motion leek te gaan. (Ik baal er echt van dat ik dit moment niet heb gefilmd). En toen begon ik van de roltrap af te rennen zodat ik iedereen kon knuffelen. En het voelde meteen goed.

En nu is het vrijdag, ik ben hier nu dus vier volle dagen, en ik voel me geweldig. Ten eerste, Texas is echt geweldig, het ziet er precies zo uit zoals je denkt dat het er uitziet. En ten tweede, ik voel me helemaal thuis hier. Mijn kamer is prachtig, er is een zwembad in de tuin om deze tropische temperaturen te overleven, en de kinderen zijn leuk en mommy en daddy zijn ook schatjes. En vandaag heb ik het punt bereikt dat ik de eeneiige tweeling uit elkaar weet te houden (best knap na vier dagen aangezien ze heel veel op elkaar lijken).

Aangezien deze blog behoorlijk lang begint te worden en ik jullie niet wil vervelen zal ik in m'n volgende blog alles over school vertellen en de vakken die ik heb gekozen. Oke, ik verklap alvast één ding. De school is de mooiste school die ik ooit heb gezien!

Lots of love,
Fleur

"You get a strange feeling when leaving a place, like you’ll not only miss the people you love, but you miss the person you are at this time and place because you’ll never be this way again"

Nog maar 128 uur!

Het komt dichtbij. Heel dichtbij. Omdat dichtbij een relatief begrip is zal ik het anders zeggen. Nog maar 128 uur. Over vijf dagen ben ik niet meer hier in Ermelo. Dan zit ik in het vliegtuig. Over vijf dagen is dan eindelijk dit grote avontuur begonnen. Het avontuur waar ik al bijna een jaar naar uitkijk. Het avontuur waardoor ik als gek verklaard ben door mensen, maar ook het avontuur waardoor heel veel mensen ‘jaloers’ op mij zijn. Het avontuur dat mij zal veranderen. Het avontuur dat ik voor de rest van mijn leven met me mee zal nemen. (Tenminste als ik alle oud-exchange-studenten moet geloven)

Zoals ik al zei, het komt dichtbij. Heel dichtbij. Ik heb vandaag mijn vliegtickets gekregen dus de laatste paar dagen zijn nu echt aangebroken. De ‘nog 100 dagen tot ik vertrek’ is veranderd in ‘nog 6 dagen’. En dat voelt zo gek en bizar en raar. Ik besef het volgens mij nog steeds niet echt. Maar ik ben dus nog maar vijf dagen thuis. En in die paar moet ik nog zoveel doen, dat ik eigenlijk niet meer weet wat ik moet doen, en daarom ben ik deze blog nu aan het schrijven zodat ik toch wat te doen heb. Ik moet nog alles inpakken, terwijl ik nog niet eens een koffer heb. Ik moet nog heel goed nadenken over een typisch Nederlands cadeautje wat ik kan meenemen voor mijn hostfamily. (Tips zijn heeeeel erg welkom). Ik moet nog uitzoeken hoe die stopcontacten daar werken en of ik mijn mobiel daar kan gebruiken en of ik daar gewoon gratis kan pinnen of dat ik een creditcard ga kopen. Ik moet nog nadenken over welke schoenen ik mee ga nemen en welke kleren en welke andere spullen want ik mag maar een koffer van 23 kilo. Maar eigenlijk weet ik zelfs dát nog niet zeker dus dat moet ik ook eerst nog gaan uitzoeken. Ik moet nog honderden formulieren doorlezen die gaan over mijn verzekering en alles wat ik wel en niet mag doen in Amerika. En ik wil nog stroopwafels, hagelslag en drop eten. AAAH nog maar zo weinig dagen en nog zoveel te doen!

Maar ook al is het nog maar vijf dagen totdat ik vertrek, ik ben helemaal niet zo zenuwachtig als iedereen verwacht. Misschien komt het als het vliegtuig opstijgt en ik in mijn stoeltje zit te denken: ‘WAAR. BEN. IK. AAN. BEGONNEN.’ Maar ik heb zo gevoel dat dat ook niet zal gaan gebeuren. Ik heb er vooral gewoon heel veel zin in. Ten eerste alleen al omdat ik eerst vijf dagen in New York ben en daar allemaal andere exchange studenten vanuit de hele wereld zal ontmoeten. En ten tweede omdat ik gewoon niet kan wachten tot ik mijn host family ga ontmoeten want ze zijn echt heel aardig en ik denk echt dat ik het goed met ze kan vinden. En eindelijk ga ik een zusje krijgen, wat ik altijd al wilde hebben. (Sorry Bram en Joep, ik hou wel van jullie hoor maar een zus had me soms gewoon leuk geleken).

Zoals jullie misschien wel een beetje door hadden moet ik nog veel doen de komende dagen. Waaronder ook het lastigste: afscheid nemen. Ik vier nog afscheidsfeestjes, waarbij ik als thema (heel origineel) ‘Amerika’ heb bedacht. Toen had ik er nog niet over nagedacht dat het lastig zou zijn om je daar op te kleden. (Tips zijn alweer welkom). Ik heb al van een paar mensen afscheid moeten nemen, en dat was moeilijk. En ook komende dagen zal dat nog steeds moeilijk zijn, want soms ben ik best een emotioneel wrak. Maar uiteindelijk zal het vast goed komen, en over een jaar zie ik iedereen toch weer! ;) En zoals ik ooit eens heb gehoord:

If you are brave enough to say ‘goodbye’. Life will reward you with a new ‘hello’.

Love,

Fleur

Ps. Ik had het in mijn vorige blog ook al gezegd maar als je het leuk vindt om mijn blog te volgen kan je aan de rechterkant van deze pagina je e-mailadres invullen. Je krijgt dan elke keer een mailtje als ik een nieuwe blog heb geplaatst, dus dan blijf je goed op de hoogte! En voor de mensen die mij al volgen: Dankjewel, het is echt heel leuk om te zien dat jullie geïnteresserd zijn in mijn avontuur en dit willen volgen (of misschien wel doen alsof haha).

Don't let your dreams be dreams

Dit is het dan. Mijn eerste blog over mijn high school jaar in Amerika. De meeste die dit lezen zullen al weten wat mij te wachten staat. Maar voor degene die het niet weten: ik ga naar Amerika. Helemaal alleen, een jaar lang. Mensen zullen me als gek verklaren maar dat doet me niks, want ik kan niet wachten.

Het begon allemaal op een zonnige zaterdagmiddag in september. Ik zat buiten met mijn laptopje naar studies te kijken. Samen met mama was ik er een beetje over aan het praten. Totdat ze vroeg wat ik van een high school year zou vinden. Het leek me super leuk maar het was natuurlijk nog maar een vaag begrip voor mij. Dus ik ging op internet zoeken en ik las er van alles over. Het maakte mij alleen maar enthousiaster. En sinds dat moment kon ik nergens meer aan denken, elke dag dacht ik aan het high school idee, en het maakte mij zo gelukkig. En écht, als ik zeg dat ik er non-stop aan dacht, overdrijf ik niet. Zes high school brochures verder en nog steeds even enthousiast. Dus een week later zat ik op zaterdagmiddag in Utrecht bij een informatiebijeenkomst over zo high school year. Daar kreeg ik oneindig veel informatie, ze vertelden de leuke dingen maar ook de moeilijke dingen, maar ik werd weer enthousiaster, tot in hoeverre dat nog mogelijk was. Wat mij betreft moest en zou ik gaan, en gelukkig dachten mijn ouders er ook zo over.

Toen ik hoorde dat ik mocht gaan meldde ik me diezelfde avond nog aan voor het programma. En toen begon de tijd van formulieren invullen en handtekeningen zetten. Ik moest vragenlijsten over mezelf invullen, en nog meer, en nog meer. Ik moest een fotoboek maken maar zelf mocht ik niet op foto’s staan (wat ik nog steeds echt raar vind, want vrienden of familie mochten er wel op staan). Mijn ouders moesten vragenlijsten over mij invullen, ik moest een leraar iets laten invullen, ik moest langs de dokter voor een medische verklaring en ga zo maar door. Maar het lastigste van alles was dat ik een brief moest schrijven. Naar mijn future host family. Die moest 3 tot 4 A4’tjes zijn en ik moest van alles over mezelf vertellen, en nou daar ben ik echt uren mee bezig geweest. Ze zeggen trouwens dat in zo’n jaar jezelf beter leert kennen, maar dat doel is nu al bereikt, na al die vragen en dingen over mezelf op te schrijven haha. En toen kwamen de algemene voorwaarden die ik moest lezen. Dat was trouwens echt een keerpunt in het leven. Fleur die de algemene voorwaarden leest. En om alles te ondertekeningen moest ik dus ook nog een handtekening bedenken. Maar die kon ik meteen duizend keer oefenen onder al die formulieren. En uiteindelijk kwam het moment dat ik alles kon opsturen.

En toen kwam de tijd van prikken, naalden en wachten. Om zo jaar daar naar school te gaan heb je echt honderd vaccinaties nodig. Maar gelukkig vind ik prikken niet eng. En toen kwam het wachten, wachten tot ik zou horen dat ik geaccepteerd zou worden in het programma en waar ik in Amerika terecht zal komen. En dat vond ik misschien nog wel het engste, want wie weet in wat voor gezin ik terecht kom…

En dat wachten duurde lang, heel lang. Maar rond januari kreeg ik een voorgevoel, geen idee waar het vandaan kwam, maar ik voelde dat ik het bijna zou gaan horen. Dus ik checkte tien keer per dag mijn email maar helaas kwam nooit het mailtje waarop ik hoopte.

En op een gegeven moment in midden januari kreeg ik zo gevoel in mij dat ik het bijna zou gaan horen. Dus ik checkte elke dag mijn mail, maar er kwam maar niks. Tot op een dag opeens twee Amerikaanse meisjes mij op instagram gingen volgen. Ik had een voorgevoel, maar iedereen zei dat het vast toeval was. Maar diezelfde avond kreeg ik op facebook een berichtje van iemand die ik niet kende. En ja, het was mijn gastgezin! Ze zei dat ze het nog helemaal niet mocht vertellen, omdat ik het eerst officieel moest horen van de organisatie maar ze kon niet meer wachten om met mij te praten dus ze had me stiekem een berichtje gestuurd. We hebben die avond meteen geskyped en ik wist zeker dat ik in een leuk gezin was gekomen.

Officieel zou ik toen meteen moeten weten waar ik zou komen te wonen. Maar dat was niet het geval. Het gezin woonde nog in Pennsylvania, en ze zouden in juni gaan verhuizen naar Texas. Ik zou dus voor een jaar gaan wonen in het grote, warme Texas. Maar dat was nog maar het enige wat ik wist. Het gezin zelf had nog geen huis, baan of school in Texas.

Mijn host family heeft natuurlijk een groot avontuur voor zich. Ze leven al die tijd al in Pennsylvania en ze gaan een kleine 3000 kilometer verderop wonen. Voor hen is dus ook alles nieuw. Wat het leuke daaraan is, is dat ik overal bij betrokken word. Ze laten mij de huizen zien waarop ze bieden en ik krijg te horen hoe de sollicitatiegesprekken gingen. En ik word duizend keer getagd op facebook in Texas posts. Ze hebben nu een huis gekocht in Kerville, een uurtje rijden van de grote stad San Antonio. En het is nu ook bekend dat ik naar Tivy High School ga, die in Texas bekend staat om haar goede American Football teams.

Ik heb denk ik echt geluk met het gezin waar ik in kom. Ze hebben vijf kinderen. Vier jongens en één meisje, in de leeftijd van 9 tot en met 14. Ik heb al lekker veel contact met ze, en ik kan dan ook niet wachten om ze eindelijk in het echt te zien.

Ik moet eerlijk zeggen dat hoe dichter bij het komt hoe lastiger het wordt. Ik begin me nu pas echt te beseffen wat ik hier allemaal achter laat. Het feit dat ik mijn lieve vrienden, collega’s en familie achterlaat is lastig. En ik weet zeker dat het daar dingen ook lastig zullen zijn. Maar ondanks dat allemaal wil ik nog steeds niets liever dan dit avontuur beginnen!

Op deze blog kunnen jullie mij volgen tijdens mijn jaar in Texas. Je kan je emailadress invullen en dan krijg je elke keer een mailtje als ik een nieuwe blog heb geplaatst.

Liefs,

Fleur