Dit is het dan. Mijn eerste blog over mijn high school jaar in Amerika. De meeste die dit lezen zullen al weten wat mij te wachten staat. Maar voor degene die het niet weten: ik ga naar Amerika. Helemaal alleen, een jaar lang. Mensen zullen me als gek verklaren maar dat doet me niks, want ik kan niet wachten.

Het begon allemaal op een zonnige zaterdagmiddag in september. Ik zat buiten met mijn laptopje naar studies te kijken. Samen met mama was ik er een beetje over aan het praten. Totdat ze vroeg wat ik van een high school year zou vinden. Het leek me super leuk maar het was natuurlijk nog maar een vaag begrip voor mij. Dus ik ging op internet zoeken en ik las er van alles over. Het maakte mij alleen maar enthousiaster. En sinds dat moment kon ik nergens meer aan denken, elke dag dacht ik aan het high school idee, en het maakte mij zo gelukkig. En écht, als ik zeg dat ik er non-stop aan dacht, overdrijf ik niet. Zes high school brochures verder en nog steeds even enthousiast. Dus een week later zat ik op zaterdagmiddag in Utrecht bij een informatiebijeenkomst over zo high school year. Daar kreeg ik oneindig veel informatie, ze vertelden de leuke dingen maar ook de moeilijke dingen, maar ik werd weer enthousiaster, tot in hoeverre dat nog mogelijk was. Wat mij betreft moest en zou ik gaan, en gelukkig dachten mijn ouders er ook zo over.

Toen ik hoorde dat ik mocht gaan meldde ik me diezelfde avond nog aan voor het programma. En toen begon de tijd van formulieren invullen en handtekeningen zetten. Ik moest vragenlijsten over mezelf invullen, en nog meer, en nog meer. Ik moest een fotoboek maken maar zelf mocht ik niet op foto’s staan (wat ik nog steeds echt raar vind, want vrienden of familie mochten er wel op staan). Mijn ouders moesten vragenlijsten over mij invullen, ik moest een leraar iets laten invullen, ik moest langs de dokter voor een medische verklaring en ga zo maar door. Maar het lastigste van alles was dat ik een brief moest schrijven. Naar mijn future host family. Die moest 3 tot 4 A4’tjes zijn en ik moest van alles over mezelf vertellen, en nou daar ben ik echt uren mee bezig geweest. Ze zeggen trouwens dat in zo’n jaar jezelf beter leert kennen, maar dat doel is nu al bereikt, na al die vragen en dingen over mezelf op te schrijven haha. En toen kwamen de algemene voorwaarden die ik moest lezen. Dat was trouwens echt een keerpunt in het leven. Fleur die de algemene voorwaarden leest. En om alles te ondertekeningen moest ik dus ook nog een handtekening bedenken. Maar die kon ik meteen duizend keer oefenen onder al die formulieren. En uiteindelijk kwam het moment dat ik alles kon opsturen.

En toen kwam de tijd van prikken, naalden en wachten. Om zo jaar daar naar school te gaan heb je echt honderd vaccinaties nodig. Maar gelukkig vind ik prikken niet eng. En toen kwam het wachten, wachten tot ik zou horen dat ik geaccepteerd zou worden in het programma en waar ik in Amerika terecht zal komen. En dat vond ik misschien nog wel het engste, want wie weet in wat voor gezin ik terecht kom…

En dat wachten duurde lang, heel lang. Maar rond januari kreeg ik een voorgevoel, geen idee waar het vandaan kwam, maar ik voelde dat ik het bijna zou gaan horen. Dus ik checkte tien keer per dag mijn email maar helaas kwam nooit het mailtje waarop ik hoopte.

En op een gegeven moment in midden januari kreeg ik zo gevoel in mij dat ik het bijna zou gaan horen. Dus ik checkte elke dag mijn mail, maar er kwam maar niks. Tot op een dag opeens twee Amerikaanse meisjes mij op instagram gingen volgen. Ik had een voorgevoel, maar iedereen zei dat het vast toeval was. Maar diezelfde avond kreeg ik op facebook een berichtje van iemand die ik niet kende. En ja, het was mijn gastgezin! Ze zei dat ze het nog helemaal niet mocht vertellen, omdat ik het eerst officieel moest horen van de organisatie maar ze kon niet meer wachten om met mij te praten dus ze had me stiekem een berichtje gestuurd. We hebben die avond meteen geskyped en ik wist zeker dat ik in een leuk gezin was gekomen.

Officieel zou ik toen meteen moeten weten waar ik zou komen te wonen. Maar dat was niet het geval. Het gezin woonde nog in Pennsylvania, en ze zouden in juni gaan verhuizen naar Texas. Ik zou dus voor een jaar gaan wonen in het grote, warme Texas. Maar dat was nog maar het enige wat ik wist. Het gezin zelf had nog geen huis, baan of school in Texas.

Mijn host family heeft natuurlijk een groot avontuur voor zich. Ze leven al die tijd al in Pennsylvania en ze gaan een kleine 3000 kilometer verderop wonen. Voor hen is dus ook alles nieuw. Wat het leuke daaraan is, is dat ik overal bij betrokken word. Ze laten mij de huizen zien waarop ze bieden en ik krijg te horen hoe de sollicitatiegesprekken gingen. En ik word duizend keer getagd op facebook in Texas posts. Ze hebben nu een huis gekocht in Kerville, een uurtje rijden van de grote stad San Antonio. En het is nu ook bekend dat ik naar Tivy High School ga, die in Texas bekend staat om haar goede American Football teams.

Ik heb denk ik echt geluk met het gezin waar ik in kom. Ze hebben vijf kinderen. Vier jongens en één meisje, in de leeftijd van 9 tot en met 14. Ik heb al lekker veel contact met ze, en ik kan dan ook niet wachten om ze eindelijk in het echt te zien.

Ik moet eerlijk zeggen dat hoe dichter bij het komt hoe lastiger het wordt. Ik begin me nu pas echt te beseffen wat ik hier allemaal achter laat. Het feit dat ik mijn lieve vrienden, collega’s en familie achterlaat is lastig. En ik weet zeker dat het daar dingen ook lastig zullen zijn. Maar ondanks dat allemaal wil ik nog steeds niets liever dan dit avontuur beginnen!

Op deze blog kunnen jullie mij volgen tijdens mijn jaar in Texas. Je kan je emailadress invullen en dan krijg je elke keer een mailtje als ik een nieuwe blog heb geplaatst.

Liefs,

Fleur