Het komt dichtbij. Heel dichtbij. Omdat dichtbij een relatief begrip is zal ik het anders zeggen. Nog maar 128 uur. Over vijf dagen ben ik niet meer hier in Ermelo. Dan zit ik in het vliegtuig. Over vijf dagen is dan eindelijk dit grote avontuur begonnen. Het avontuur waar ik al bijna een jaar naar uitkijk. Het avontuur waardoor ik als gek verklaard ben door mensen, maar ook het avontuur waardoor heel veel mensen ‘jaloers’ op mij zijn. Het avontuur dat mij zal veranderen. Het avontuur dat ik voor de rest van mijn leven met me mee zal nemen. (Tenminste als ik alle oud-exchange-studenten moet geloven)

Zoals ik al zei, het komt dichtbij. Heel dichtbij. Ik heb vandaag mijn vliegtickets gekregen dus de laatste paar dagen zijn nu echt aangebroken. De ‘nog 100 dagen tot ik vertrek’ is veranderd in ‘nog 6 dagen’. En dat voelt zo gek en bizar en raar. Ik besef het volgens mij nog steeds niet echt. Maar ik ben dus nog maar vijf dagen thuis. En in die paar moet ik nog zoveel doen, dat ik eigenlijk niet meer weet wat ik moet doen, en daarom ben ik deze blog nu aan het schrijven zodat ik toch wat te doen heb. Ik moet nog alles inpakken, terwijl ik nog niet eens een koffer heb. Ik moet nog heel goed nadenken over een typisch Nederlands cadeautje wat ik kan meenemen voor mijn hostfamily. (Tips zijn heeeeel erg welkom). Ik moet nog uitzoeken hoe die stopcontacten daar werken en of ik mijn mobiel daar kan gebruiken en of ik daar gewoon gratis kan pinnen of dat ik een creditcard ga kopen. Ik moet nog nadenken over welke schoenen ik mee ga nemen en welke kleren en welke andere spullen want ik mag maar een koffer van 23 kilo. Maar eigenlijk weet ik zelfs dát nog niet zeker dus dat moet ik ook eerst nog gaan uitzoeken. Ik moet nog honderden formulieren doorlezen die gaan over mijn verzekering en alles wat ik wel en niet mag doen in Amerika. En ik wil nog stroopwafels, hagelslag en drop eten. AAAH nog maar zo weinig dagen en nog zoveel te doen!

Maar ook al is het nog maar vijf dagen totdat ik vertrek, ik ben helemaal niet zo zenuwachtig als iedereen verwacht. Misschien komt het als het vliegtuig opstijgt en ik in mijn stoeltje zit te denken: ‘WAAR. BEN. IK. AAN. BEGONNEN.’ Maar ik heb zo gevoel dat dat ook niet zal gaan gebeuren. Ik heb er vooral gewoon heel veel zin in. Ten eerste alleen al omdat ik eerst vijf dagen in New York ben en daar allemaal andere exchange studenten vanuit de hele wereld zal ontmoeten. En ten tweede omdat ik gewoon niet kan wachten tot ik mijn host family ga ontmoeten want ze zijn echt heel aardig en ik denk echt dat ik het goed met ze kan vinden. En eindelijk ga ik een zusje krijgen, wat ik altijd al wilde hebben. (Sorry Bram en Joep, ik hou wel van jullie hoor maar een zus had me soms gewoon leuk geleken).

Zoals jullie misschien wel een beetje door hadden moet ik nog veel doen de komende dagen. Waaronder ook het lastigste: afscheid nemen. Ik vier nog afscheidsfeestjes, waarbij ik als thema (heel origineel) ‘Amerika’ heb bedacht. Toen had ik er nog niet over nagedacht dat het lastig zou zijn om je daar op te kleden. (Tips zijn alweer welkom). Ik heb al van een paar mensen afscheid moeten nemen, en dat was moeilijk. En ook komende dagen zal dat nog steeds moeilijk zijn, want soms ben ik best een emotioneel wrak. Maar uiteindelijk zal het vast goed komen, en over een jaar zie ik iedereen toch weer! ;) En zoals ik ooit eens heb gehoord:

If you are brave enough to say ‘goodbye’. Life will reward you with a new ‘hello’.

Love,

Fleur

Ps. Ik had het in mijn vorige blog ook al gezegd maar als je het leuk vindt om mijn blog te volgen kan je aan de rechterkant van deze pagina je e-mailadres invullen. Je krijgt dan elke keer een mailtje als ik een nieuwe blog heb geplaatst, dus dan blijf je goed op de hoogte! En voor de mensen die mij al volgen: Dankjewel, het is echt heel leuk om te zien dat jullie geïnteresserd zijn in mijn avontuur en dit willen volgen (of misschien wel doen alsof haha).