Als eerste zal ik jullie vraag beantwoorden, ja ik leef nog. Ik moet toegeven, het scheelde niet veel hoor. Ik was in New York en het was 35 graden, maar het voelde als 50 graden, en we moesten door de stad lopen en rennen en we zaten in een bus zonder airco. Maar ja, ik leef dus nog wel.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Woensdag 12 augustus 3 uur 's nachts. Mijn wekker ging na twee uur geslapen te hebben. Maar moe was ik niet. Want dit was het begin. Het begin van dit grote avontuur, waar ik zolang op had gewacht. Aangezien ik nog steeds niet zenuwachtig was en omdat ik wist dat dit mijn laatste keer rijden voor een jaar zou zijn, reed ik nog even naar Schiphol. Aangekomen op Schiphol ging ik op zoek naar mijn soortgenoten (andere exchange students van STS, te herkennen aan de lelijke, vormloze, gele shirts en tassen) en ik vond ze net voor de douane. Na een uur wachten, inchecken en kennismaken was het tijd voor afscheid nemen van m'n ouders en broers. En ik moet eerlijk zeggen dat het niet zo moeilijk was als ik had gedacht. Ik heb niet gehuild en ik had zelfs geen waterige ogen. (Sorry pap en mam, het is niet dat ik jullie niet ga missen maar ik had gewoon zoveeeeeel zin in alles dat ik niet verdrietig kón zijn).

Heel wat uren later en met een groep van 85 mensen kwamen we aan in New York. Ik keek meteen al m'n ogen uit, want het is zo anders dan Nederland. De wegen alleen al. We reden in een bus naar New Rochelle, daar was de campus waar we vijf dagen zouden verblijven. De eerste twee dagen bleven we op de campus (die echt prachtig was). We werden voorbereid op het leven als een Exchange student; de dingen die moeilijk zullen zijn, de dingen waar we rekening mee moeten houden etc. etc. Ook deden we cheerleading, baseball en American Football. De laatste twee dagen gingen we de stad in en wauw ik ben verliefd op New York. Het is echt prachtig. We gingen naar Central Park, Times Square, SOHO, 9/11 memorial place, we maakten een rondvaart langs New York bij zonsondergang en ik ben boven op het Rockefeller gebouw geweest waar ik een prachtig uitzicht over de hele stad had.

En toen was het zondag 16 augustus, en dat was eigenlijk de dag waar ik écht op gewacht had. M'n wekker stond om 5:30 uur want om 6:30 moesten al onze koffers ingepakt buiten staan en om 7:30 vertrok de bus richting het vliegveld. Mijn vliegtuig zou pas om 12:55 vertrekken en dan zou ik aankomen in Dallas en daar zou ik moeten overstappen en het vliegtuig naar San Antonio om 16:55 moeten hebben.

Maar toen kreeg ik het slechte nieuws dat mijn vliegtuig vanuit New York 40 minuten later zou vertrekken waardoor ik 40 minuten later zou aankomen in Dallas waardoor ik maar 15 minuten had om over te stappen waardoor ik nooit op tijd voor dat vliegtuig zou zijn waardoor ik helemaal gestresst was waardoor ik echt niet meer wist wat ik moest doen WAAAH!

Dus toen ging ik maar naar een American Airlines vrouwtje toe en ik vertelde haar netjes dat ik me zorgen maakte en dat dit de eerste keer alleen vliegen was dus dat ik geen idee had wat ik moest doen. Haar antwoord was (super aardig echt wauw) 'ja dan heb je lekker pech want waarschijnlijk ga je dat niet halen en dan moet je een nachtje op het vliegveld slapen'. Dat antwoord was niet echt geruststellend. Uiteindelijk bleek dat ik me helemaal geen zorgen hoefde te maken aangezien het vliegtuig óf wind mee had óf de piloot wist dat ik heel erg moest haasten, want het vliegtuig landde een half uur eerder dan verwacht dus ik was op tijd voor de overstap. Eind goed, al goed.

En daar zat ik dan in het vliegtuig van Dallas naar San Antonio. Het was een uurtje vliegen en ik was de hele vlucht aan het glimlachen. Mijn medepassagiers en de stewardessen moeten wel gedacht hebben wat voor freak ik wel niet ben. Maar dat maakte mij allemaal niet uit want ik zou bijna m'n hostfamily ontmoeten!! En daar liep ik dan, op het vliegveld in San Antonio, de roltrap af. En daar stonden ze, alle zeven, met zelfgemaakte posters. En het voelde als in een film, dat alles even in slow motion leek te gaan. (Ik baal er echt van dat ik dit moment niet heb gefilmd). En toen begon ik van de roltrap af te rennen zodat ik iedereen kon knuffelen. En het voelde meteen goed.

En nu is het vrijdag, ik ben hier nu dus vier volle dagen, en ik voel me geweldig. Ten eerste, Texas is echt geweldig, het ziet er precies zo uit zoals je denkt dat het er uitziet. En ten tweede, ik voel me helemaal thuis hier. Mijn kamer is prachtig, er is een zwembad in de tuin om deze tropische temperaturen te overleven, en de kinderen zijn leuk en mommy en daddy zijn ook schatjes. En vandaag heb ik het punt bereikt dat ik de eeneiige tweeling uit elkaar weet te houden (best knap na vier dagen aangezien ze heel veel op elkaar lijken).

Aangezien deze blog behoorlijk lang begint te worden en ik jullie niet wil vervelen zal ik in m'n volgende blog alles over school vertellen en de vakken die ik heb gekozen. Oke, ik verklap alvast één ding. De school is de mooiste school die ik ooit heb gezien!

Lots of love,
Fleur

"You get a strange feeling when leaving a place, like you’ll not only miss the people you love, but you miss the person you are at this time and place because you’ll never be this way again"