Een veel voorkomende vraag die mij wordt gesteld is "heb je al heimwee?" of "are you homesick?" Het korte antwoord is, nee. Het lange antwoord ga ik hier in deze blog proberen uit te leggen. Ik zeg 'proberen' omdat het lastig uit te leggen is. Je zal het nooit helemaal begrijpen als je zelf niet hetzelfde gevoel hebt gehad denk ik..

In eerste instantie twijfelde ik of ik dit ging schrijven, want ik wil niet dat jullie denken dat ik het hier niet leuk heb of dat ik naar huis wil. Want dat is NIET waar. Het is geweldig hier, ik geniet van elk moment, en ik zou voor geen goud nu in het vliegtuig naar huis stappen. Maar ik voel me harteloos als ik zomaar alleen 'nee' antwoord. Alsof mijn leven hiervoor niet leuk was en dat ik dat allemaal al vergeten ben.

Dus nee, ik heb geen heimwee. Ik wil nog niet naar huis. Maar ondanks dat denk ik wel nog aan mijn Nederlandse leven, en er zijn ook echt wel dingen die ik mis. Het is op bepaalde momenten. Bijvoorbeeld als ik in de schoolbus met al die schreeuwende kinderen zit en dan denk ik aan de fietsmomenten met Elena elke ochtend, en hoe relaxed dat was, zonder schreeuwende kinderen. En dan denk ik, ja ik mis dat.

En als ik tijdens wiskunde hier weer eens een 10 heb gehaald, denk ik terug aan de momenten dat papa mij hielp iets te begrijpen. En dat we soms wel samen twee uur naar één som keken en uiteindelijk zo blij waren als we het snapten. En dan denk ik, ik mis dat.

En als ik hier naar het 'dorp' ga, dan moet dat met de auto en alle winkels zijn ver van elkaar af, en dan denk ik aan de momenten dat ik met mama naar het dorp ging en dat we daar lekker rondliepen en random winkels inliepen en een gezellige tijd hadden, en dan denk ik, ik mis dat.

En op alle momenten dat mensen vragen waar ik werk, dan denk ik terug aan de Muur, aan de leuke serveerster momentjes, de geweldige collega's, en aan het feit dat ik met zoveel plezier naar mijn werk ging dat ik het zelfs voor niets zou doen. En dan denk ik, ik mis dat.

En nogmaals, nee ik wil niet terug naar huis op dit moment. Daarvoor heb ik het te leuk hier. Begrijp dat goed. Het is moeilijk te omschrijven dat deze herinneringen mij geen heimwee geven en dat ze mij niet verdrietig maken. Het enige 'verdrietige' deel is dat ik die momenten niet zo waardeerde terwijl het gebeurde. I took them for granted. Maar nu realiseer ik me dat, als je weg gaat van alles wat je hebt en je jezelf omringd in een nieuwe wereld, je de belangrijke dingen niet vergeet, ze worden alleen maar duidelijker.

Ik had ouders die mij steunden in alles wat ik wilde, van tennis en volleyball spelen tot naar de andere kant van de wereld reizen. Ik had vrienden die er altijd voor mij waren. En een familie die er altijd voor me was en me altijd steunde.

Ik realiseer me dat ik zoveel goede dingen had, maar dat ik het op het moment zelf weinig waardeerde. Dit maakt me een beetje boos, maar ik weet dat dit nog steeds mijn leven is. Ik heb niks verloren sinds ik weg ben gegaan. Ik heb nog steeds mijn ouders, vrienden en familie die mij steunen en die van mij houden.

En ik weet, dat over een jaar, ik de dingen hier mis. De Texas-sky, de footballgames, de Engelse taal, de high-school spirit, en al de andere nieuwe ervaringen.

Iedereen zegt dat je verdrietig wordt als je denkt aan thuis. Maar voor mij is het het tegenovergestelde. Ik heb geen heimwee, omdat ik weet dat alle goede dingen die ik had, ik nog steeds heb. Het maakt mij niet verdrietig, het maakt me vrolijk, omdat ik realiseer dat ik zoveel dingen heb om van te houden. En ik weet nu ook dat ik elk moment moet waarderen nu ik hier ben. Want dit is wat ik over een jaar mis, mijn Amerikaanse leven. En als ik nu niet geniet van elk moment, dan zeg ik volgend jaar hetzelfde: waardeerde ik die momenten maar meer.