Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Maar ik ben nog niet dood gevroren, in tegen deel, ik loop hier in midden december rond in t-shirts en af en toe zelfs een korte broek. Ik ben een van de weinige mensen hier die ervan geniet. Iedereen wil winter. Koud weer. Sneeuw. Regen. Maar ik niet. Ik geniet van de zon en het warme weer. Ik geniet niet alleen van de zon omdat het warmte geeft, maar ook omdat het zulke mooie luchten geeft hier. Ze zeggen altijd dat alles groter is in Texas. Maar ik geloofde dat nooit, ik dacht dat het gewoon een stom fabeltje was omdat Texas de grootste staat is. Maar nee, het is echt zo. Alles is groter in Texas. Vooral de lucht. Ik probeer deze luchten dan ook vast te leggen op foto's. Maar zoals de meeste weten, op foto's lijken dingen altijd minder mooi. Maar toch, het is tenminste iets.

Ook religie is hier een groot ding. Veel jeugd gaat naar Youth Groups. Dat zijn clubs van de kerk en daar komen alle jongeren samen, om te worshippen en om een gezellige avond te hebben. Ik was aan het begin van het jaar een paar keer gegaan, maar ik voelde een beetje ongemakkelijk daar. Iedereen was zo into it. En ikzelf wist niet eens of ik in een god geloofde. Dus ik ging niet meer. Maar eind november vertelde iemand mij over een kamp, met de Youth Group. Iedereen was super enthousiast over dat kamp, en ze vroegen allemaal of ik ook kwam. En ik wilde niet gaan tot het laatste moment. Ik was bang dat ik me weer ongemakkelijk zou voelen en dat het niks voor mij was. Tot ik bedacht, niet geschoten is altijd mis. Het is een kans om nieuwe mensen te leren kennen, en een kans om de Amerikaanse cultuur dieper te leren kennen. En hé, ik ben in m'n eentje naar de andere kant van de wereld gegaan, naar een plaats waar ik niemand kende, dus dan moet ik zo'n kamp wel kunnen overleven. Dus op vrijdagmiddag stond ik klaar om te vertrekken. En ik ben zo blij dat ik uiteindelijk was gegaan. Het kampterrein was prachtig. Het was in de middle of nowhere. Geen cellphone service, niks. We moesten zelfs door een rivier rijden om op het kamp te komen (ja, rijden, we deden het gewoon met een auto). Ik heb super leuke nieuwe mensen leren kennen en ondanks dat god centraal stond tijdens het kamp, ik voelde me niet ongemakkelijk. Er was een preacher, en hoe hij dingen vertelde was geweldig. Ondanks dat hij het veel over god had, de boodschap was prachtig. Het sprak mij echt aan. En ik begrijp nu eindelijk ook waarom religie hier zoveel groter is dan in Nederland. Hier gaat het over het dagelijks leven, de boodschap is iets waar je vandaag de dag iets mee kan, en in Nederland is het allemaal wat ouder, wat depressiever. Tenminste, zo zag ik het in Nederland.

Er wordt altijd gezegd "an exchange is not a year in your life, it's a life in a year". Ondanks dat ik pas bijna op de helft van m'n jaar zit, ben ik het hier helemaal mee eens. Naar het buitenland verhuizen is niet alleen nieuwe mensen leren kennen, en de weg in een nieuwe stad vinden. Het is de weg in een nieuwe stad vinden met straatnamen in een andere taal. Het is vrienden maken zonder dat je de taal goed kent. Het is het proberen te begrijpen van dingen om je heen, wat is cultureel geaccepteerd, en wat niet? Elk gesprek en elke dag is een uitdaging. In het buitenland zijn is proberen te dealen met het zijn van een complete 'outsider', en het geïsoleerd en alleen voelen. Het is jezelf leren kennen doordat je vragen stelt bij alles wat je ooit hebt geleerd. Het is leren dat er niet maar één manier is om dingen te doen. En het meest belangrijke, het is leren over de wereld, dat er meer is dan alleen jou eigen cultuur en land.

Zoals ik zei, in het buitenland zijn is proberen te dealen met het zijn van een complete 'outsider', en het geïsoleerd en alleen voelen. Want ja, een outsider ben je echt wel soms. Op momenten dat je met een groepje vrienden bent en ze praten(roddelen) over anderen, mensen die je niet kent, en jij zit er dan maar zo bij van 'hmm'. Het valt pas op hoeveel er geroddeld wordt in vriendengroepen als je geen idee hebt over wie het gaat en dus niet mee kan praten. En soms doe je dingen anders dan al de anderen en mensen kijken je aan van 'wat is zij aan het doen?' En ik moet toegeven, vaak zijn deze momenten grappig. Maar ja, je bent een outsider af en toe. En ja, ik voel me soms geïsoleerd en alleen. Niemand kent m'n achtergrond, dus niemand begrijpt helemaal wie ik ben. Natuurlijk leren mensen mij steeds beter kennen, maar het is anders. En ja, ik heb een thuis hier, en ik heb een gastgezin. Maar dingen gaan anders dan ik thuis gewend was, en daardoor sta ik er soms helemaal alleen voor. Er zijn geen andere volwassenen waar ik even naar toe kan. En ik mis soms best een warme knuffel van vertrouwde mensen. Maar de enige die er is, ben ikzelf. En ja, dat is best geïsoleerd en alleen soms. Maar je leert er ook veel van. Je leert jezelf kennen, omdat je er alleen voorstaat. En ik moet toegeven, dat is meer waard dan al die geïsoleerde gevoelens!

Veel mensen vragen hoe het nou eigenlijk is, zo'n jaar weg van alles wat je lief was. En dat is een lastige vraag. Want aan de ene kant voel ik me geliefd bij de mensen hier. Mensen zijn geinteresserd, ze willen tijd met mij doorbrengen en ze zeggen nu al dat ze niet willen dat ik weg ga. En de momenten dat mensen zeggen 'het voelt alsof ik je al veel langer ken' en 'wauw echt gaaf dat je dit zomaar durft te doen' zijn de momenten die me gelukkig maken. En natuurlijk is daar de 'excitement' op elk moment dat ik iets nieuws doe. En het trotse gevoel, wanneer ik op school iets moet presenteren en iedereen zegt dat ik het super goed deed. Of wanneer ik iets doe wat ik daarvoor niet durfde te doen. Maar aan de andere kant zijn er ook negatieve gevoelens. De frustratie wanneer je iets 10000 keer moet zeggen voordat de ander begrijpt wat je zegt. Of dat iemand zelfs boos wordt omdat ze je accent niet begrijpt, terwijl je je uiterste best doet om het duidelijk uit te spreken. En de gedachten over thuis, wat is iedereen daar aan het doen? Missen ze mij eigenlijk wel? En het niet begrijpende gevoel, als mensen hier dingen doen die voor hun heel normaal zijn, maar waar ik niks van begrijp. Al die gevoelens voel je in een dag, op hetzelfde moment. Dus ja, 'hoe is het nou eigenlijk' is een moeilijke vraag. Het is ingewikkeld, onbegrijpelijk, frustrerend maar geweldig leuk!



"Traveling is brutality. It forces you to trust strangers and to lose sight of al that familiar comfort of home and friends. You are constantly off balance. Nothing is yours except the essential things – air, sleep, dreams, the sea, the sky – all things tending towards the eternal or what we imagine of it. "