See you soon, Texas!
608 days ago I hopped on a plane to the USA, for the very first time, with no idea what to expect and who I would meet. 310 days ago I had to go back to the Netherlands, leaving a whole new life behind. And today is the day that I'm going back.
I made this blog two years ago to write about everything during my exchange year and to keep y'all updated, and I know my exchange year is over, but I couldn't stop myself from writing another blog while sitting in the plane not being able to fall asleep. I've been sitting in this plane for 4 hours already, and while everybody is peacefully asleep, I'm sitting here wide awake. My ears are starting to hurt from wearing earphones for the last 4 hours, I already played a hundred games of 4-in-a-row and the seat I'm sitting in doesn't have a little tv or any other amusement. So I started to write.
Even though my exchange experience is over, and I will never have it agian, my American friends, family and memories will be forever. Since the day I came back to the Netherlands, I've been missing America. And since that day, I knew I wanted to go back. But plane tickets are expensive and I started going to college so I had no idea if I would ever be able to buy a ticket. But like I had learned during my exchange year, if you have a dream, work for it, and make it come true. So that's what I did. And here I am...
I am so excited to see everyone back and to see how everybody is doing. But I'm also kinda nervous. Because things have changed, it's gonna be different. People change. My senior friends are going to college now, so will they be able to come to Kerrville to hang out? And when I left Texas, I spoke English fluently but I think I'm not that good anymore, so is it gonna be weird to talk to people agian? And last year, a really good friend I made there had a car accident and died, he is not gonna be there anymore. And he was one of the few people I spoke to everyday since I left Texas, we made plans for whenever I came back to visit. But he is not there anymore. It's gonna feel weird.
But overall, I know I'm going to have two amazing weeks. I'm seeing everyone back I've missed for so long. I've been looking forward to this moment since the moment I left. So I'm just gonna enjoy whatever I'm going to do. But first I'll have to fly and sit in airports for 15 more hours, hopefully I'll fall asleep on the next flight, because time is going soooo slow and I just wanna be in Texas right now.
Kerrville; Texas; see ya soon!
Lots of Love,
Fleur
"Home is wherever you leave everything you love and never question that it will be there when you return"
Goodbye America!
This is it. It's all done. My American Dream is over. I'm back in the Netherlands now. And it feels weird. In one of my last blogs I said that I will be surrounded by the paradox of everything and yet nothing being the same. And indeed, that's exactly how it feels. I kinda feel like I've never left, because everything here is the same. But at the same time, it's so different. And I can't really tell. It's a feeling in my heart and head but I don't know how to say it in words. And people don't understand me, and of course I get that, because they haven't been through this. But it's just so hard. And I don't know what to do with it. But I know that I'll figure it out, just like how I figured it out ten months ago when I was in a place where I felt lost too, for the first few weeks.
It's crazy to think about that. Ten months ago I arrived in the USA. In a place where I didn't know anybody, where I didn't speak the language and where I didn't know anything about the culture. I just went there and tried to figure it out. I tried to figure out how to eat properly, how to talk and how to communicate. Where to find my classrooms and where to eat lunch. I tried to figure out the conversion between miles and kilometers, Fahrenheit and Celsius, dollars and euros. I tried to figure out how to call the tennis scores in English, how to play football and how to sing the Tivy song. I tried to figure it all out. And it was frustrating sometimes, I had no idea what to do, and people didn't understand me. But I kept trying. Trying to figure it all out. And then last Saturday, I was standing at the airport, saying goodbye to people I didn't know ten months ago. And I couldn't stop crying. I cried for at least two hours because I didn't want to leave. It took us at least 30 minutes to say goodbye. And after every final hug, we had to give another hug. We kept waving to each other till I was through security. I went to the restroom to dry my tears. And I got a text from my family again. 'Please, come back to the window one more time'. So I went back, one more time, to wave goodbye. And the tears kept streaming down my face. Because, I had a family there, I had an amazing family that will be my family for the rest of my life. I had amazing friends and I'm sure we will always be friends. I went to a high school, I became a Tivy antler and I will always be a Tivy antler, because Tivy fight never dies. I figured out how to communicate with everyone, I knew how to eat like an American. It didn't surprise me anymore to see a gun, or a huge plate with a huge burger and French fries. Or to see people walking in cowboy boots and a cowboy hat. Nothing there surprised me anymore. So that Saturday after saying goodbye I couldn't stop crying. And that was sad, but now when I'm looking back at it, I think I can say that it means that I did a pretty good job figuring everything out.
Sunday afternoon I arrived in Amsterdam. I was nervous about seeing my family again. I expected my parents and my grandpa to be there. I knew my brothers couldn't come and I didn't hear anything from my friends so I didn't expect them to be there. So I just thought my parents and grandpa would stand there and because they were just with them three I didn't even expect a poster or anything. But omg, I was so wrong. I walked out of the luggage pick up hall, and I came trough the doors, I was looking around searching for my parents, but I didn't see them. After two seconds I heard a lot of yelling and cheering so I looked that way. And there were my friends, my parents, my grandparents and my aunt and uncle with two big posters and flowers. I ran towards them and hugged them. It felt so good to see them again. After that we went to De Muur, my old job, and we eat dinner there. It was so much fun and I was so happy to see everyone again, so that day I could forget about being so sad about leaving.
But I have to admit, I miss America already. And I feel bad about it. I feel like I should be happy that I'm back and that I can see everyone again. And believe me, I am happy. But at the same time, I already wanna go back. And I've cried already because I miss Texas and its people. And again, I feel bad about it. And one of my friend's mothers wrote this on my Facebook: "Allow yourself to grieve just as you've allowed yourself to love". And that gave me strength. I realized after she wrote that, that I can grieve because I loved. If I didn't love as much as I did, I wouldn't grieve. But I did love a lot, so it's okay to grieve. And I know, in a few weeks, there will be no grieve anymore. There will be happiness because I can look back to an amazing year. A dream come true. Millions of wonderful memories. A lot of life lessons. Magical and breathtaking moments. And I will always have a family and friends on the other side of the world.
Lots of love,
Fleur
"I’ve learned that goodbyes will always hurt, pictures will never replace having been there, memories good or bad will bring tears and words can’t ever replace those feelings."
280/296
It seems like it was only yesterday when I looked at my countdown app and saw that I only had 50 days left here. And I have to be honest, there were tears in my eyes, both of happiness and sadness. And today I looked at the app again. And there it was. I tried not to see it. I tried to close my eyes and close the app, but it was too late. I already saw the number of days left here in the USA. I tried to forget it. I tried to change the date of my countdown app. But I couldn’t fool myself. I couldn’t change anything about it. 16 days it is. And again, my eyes were full of tears. Tears of happiness and tears of sadness.
My friends and family in the Netherlands keep texting me. They are counting down too. They text me that they can’t wait till I’m back. And I agree with them. I tell them I can’t wait either. But then there are also my American friends that keep telling and texting me that they don’t want me to go back, that they want me to stay and that they want me to never leave. And I agree with them. I don’t wanna leave either. I feel weird. I tell myself, Fleur just make a choice. It’s okay to say that you want to go back, and it’s also okay to say that you wanna stay. But the problem is, I can’t make a choice. I keep trying, but I just can’t. So, Dutchies I am not lying that I can’t wait to see y’all again, and Americans, I really don’t want to leave.
As I said, the last few weeks flew by. I did a lot of things and prom was one of them. It was something people had been talking about for a while. I was so excited, I finally got to experience a real American prom! I didn’t have a date, so I went to prom with friends. After 3 hours of makeup, hair and all that stuff I got picked up by my friends. We went to the park here in Kerrville to take some prom pictures and after that we went out for dinner to an Italian restaurant. We had a lot of fun, after dinner we hung out for a bit and then we went to prom. Prom was at Schreiner University, which is a community college here in Kerrville. The theme of prom was ‘night in New Orleans’ and they decorated the room so pretty! And I have to be honest, prom was pretty lame. I had higher expectations. Nobody was really dancing, the music was bad (reaaaally bad) and everybody was just kinda standing and sitting around. But overall, I had a good time and it was really cool to see everybody all dressed up. Because every single person does their very best to look beautiful. And they spend a lot of money on it too, people had dresses from above 300 dollars and then they went and got their hair and nails done. So, yeah, a lot of money is spent on those prom days.
In my last blog I wrote that my double partner and I were going to regionals for tennis. If I remember correctly, the tournament was on April the 19th and 20th. I was so excited, but sadly, we lost in our first round. It was a very close match, and I really enjoyed playing it. It was bittersweet. This was the end of my tennis season here in the USA. I was so sad it was over because I had so much fun with my team and it really made my year better. But I knew I could be proud of myself for coming this far. So as I said: bittersweet.
A month or two ago the school told me that they don’t allow me to graduate here. That was a bummer. I have been here the whole year working as hard as all the other students, getting good grades and be at school. But they don’t let me. Classmates kept asking me if I was able to graduate, so I told them that I was not. Because my classmates thought that was stupid they wrote a petition. A petition to let Fleur graduate. There were a lot of people wanting to sign it and after a lot of signatures they gave it to the principal. A day later I got called into the principal’s office and he said he received the petition and that he tried to convince the schoolboard to let me graduate. Sadly, they didn’t let me. So I am not allowed to graduate, which really sucks, because I wanted to do that so bad. But I think it is so sweet that all the seniors at least tried to convince the school and to help me. And because they did that, the principal made it possible for me to join all the senior activities next week. So I can go on the senior trip and I can go to project graduation.
This week is my last real week of school. Next week on Monday and Tuesday we have to take some tests to finish the year. On Wednesday all the seniors are going to practice graduation, and because I don’t graduate I don’t have to go, so I have a day off. On Thursday we are going on our senior trip. I don’t know exactly what we are going to do. And Friday is gonna be bittersweet. The day of graduation. And despite the fact that I’m not in the graduation ceremony, of course I’m going to see all of my friends graduate. I might just sit in a cap and gown in the audience, out of protest hahaha. And after that school is officially over. Then I have a week left here in the USA. I don’t really have plans yet for those last 7 days, but I know for sure I’ll make the best out of those days.
Lots of love,
Fleur
“So, here you are, too foreign for home, too foreign for here. never enough for both.”
In just a few weeks...
This year has flown by. And in a little while I'm returning to 'another world'. A world that will feel weird. Because I'll be surrounded by the paradox of everything and yet nothing being the same. In a few weeks I will give hugs and I will cry while saying goodbye to people I didn't know a year ago, to go back to the people that I hugged and cried with a year ago, whenever I left. I will leave my best friends, to return to my best friends. I'll leave my family, to return to my family.
I will go back to the place where I grew up. I will go back to Ermelo, the town with the same familiar roads, and even though I haven't been there for the last 10 months, I'll still recognize every single thing, like I had never left. I will walk into the house where I had lived my whole life, and I will walk into my bedroom, and I will think about how much my life changed this year and how much I have changed. And the weird thing is that everything in my room will be the same, but I will be different. And I will realize that the things I thought were important one year ago, aren't important at all, and the things that I hold highest now, nobody at home will understand.
And I'm wondering who will pick me up at the airport? And who will call me? And what will I do my first days back in the Netherlands? Am I going to work at my old job? Who will I see at the party at Saturday night? What is everybody doing? And how long will it take before I start missing things from here? And probably after the first week everything will be back to normal. People get used to me being back. I told all my stories and I've heard all the stories I missed while I was gone. And I will definitely realize how much has changed.
I will realize that I have to live with missing people for the rest of my life. Because when I'm in the Netherlands I will miss my American family and friends. But when I'm in America I will miss my Dutch family and friends. And I will try to balance everything out. But I know now, that my heart will never beat fully again. Because I left something behind in every person I've met and every place I've been to. And I am never gonna be able to be with all those people and at all those places at the same time. So I know that the rest of my life I have to life with a ache in my heart from missing people. But I also know, that the rest of my life, I will have people I love all over the world.
During this year, I've learned the meaning of true friendship. I know with who I kept in touch over this past year and I know now who I hold dearest to my heart. I've learned a lot. I've had my heart broken. And I broke hearts. I've helped my friends. And my friends helped me. I broke rules. And some rules broke me. I've been for late night swims. I've stayed up all night. I've laughed so hard that I almost peed my pants. But I've also felt hopeless, being hours away from home whenever I needed their help or they needed mine.
In a few weeks I will leave. In a few weeks I will clean my room, take pictures and souvenirs down and pack my clothes. I will take my memories and dreams and put them away and save them for my return to this world. In a few weeks I will arrive. In a few weeks I will unpack my suitcase and have (healthy) dinner with my Dutch family. I will unpack old memories and dreams that had been put away for the past year. In a few weeks I have to find the strength the return and to adapt to a world that is the same, yet so different, because I have changed. In a few weeks nothing will be the same.
In just a few weeks...
lots of love,
Fleur
Een nieuwe update
Het is alweer een maand geleden sinds mijn laatste update. En ik wilde al veel eerder schrijven. Maar ik heb het zo druk dat ik daar helemaal geen tijd voor heb gehad. Maar omdat iedereen altijd zegt dat je dan maar tijd moet maken, heb ik vandaag, op een grijze, niet zo warme, zondagmiddag even wat tijd voor jullie gemaakt.
In de afgelopen maand heb ik zoveel gedaan. Ik had het zo erg naar m’n zin hier en ik dacht dat het niet beter kon worden, maar toch is het elke week weer iets leuker. De tijd gaat nu dan ook zo snel. De week dat ik terug kwam van mijn reisje naar de westkust had ik springbreak. Die week heb ik veel uitstapjes gemaakt met m’n hostfamily. We zijn naar San Antonio geweest en we deden wat sightseeing in de stad. We zijn naar Sixflags geweest (te vergelijken met Walibi). En we gingen nog een keer naar San Antonio. We zijn met familie uit eten geweest, we gingen naar de bioscoop. Kortom, het was een super leuke, volle springbreak met veel sightseeing in Texas.
Sightseeing in San Antonio
Nadat ik twee weken geen school had gehad was het moeilijk opstaan op maandagmorgen. Maar het was een goed vooruitzicht. Ik zou die week maar drie dagen school hebben, want donderdag had ik een tennistoernooi en vrijdag was het goede vrijdag. Dus met dat vooruitzicht kon ik die drie dagen wel overleven. Tijdens het tennistoernooi op donderdag speelde ik mix dubbels met een jongen met wie ik nog nooit gespeeld had. En coach vertelde mij dan ook dat dit ook de opstelling zou zijn voor de districts. (De districts is het laatste toernooi van het seizoen. Je speelt dan tegen alle scholen in jou district en als je eerste of tweede wordt ga je door naar de regionals. Maar omdat het bijna onmogelijk is om eerste of tweede te worden doordat het niveau van het toernooi heel hoog is, is het voor de meesten het laatste toernooi van het jaar). Ondanks dat het de eerste keer samen dubbelen was wonnen we de eerste plaats. Na dat toernooi hadden we dus lekker een lang weekend. En het was Pasen. Pasen hier was erg gezellig. ’s Ochtends gingen we naar de kerk, en daarna kwam de hele familie naar ons huis en hebben we hier lekker gegeten. We deden natuurlijk ook de bijbehorende ‘egghunt’. In de hispanic/mexicaanse families hebben ze een speciale traditie met Pasen. En omdat mijn hostfamily hispanic is kon ik daar ook van meegenieten. De traditie bestond uit eierschillen gevuld met confetti en die gooi je dan op elkaars hoofd. Was erg leuk en kleurrijk, en ik denk dat ik dat volgend jaar maar in Nederland ga introduceren.
De week daarna was weer een normale schoolweek met op de vrijdag weer een tennistoernooi (en weer een eerste plaats). In het weekend ben ik met m’n hostfamily naar bluebonnets geweest. Bluebonnet is de officiële bloem in Texas. Het is dan ook illegaal om ze te plukken. Daar hebben we wat mooie foto’s genomen in de bloemen en genoten van het heerlijke weer en de prachtige utizichten en vrolijke bloemen.
Afgelopen week had ik maar weer drie dagen school. Want op donderdag en vrijdag waren dan eindelijk de districts voor tennis. Ik had er super veel zin in maar op het zelfde moment was het ook wel verdrietig want ik verwachtte dat dit mijn laatste dag of tennis hier in Amerika zou zijn. En omdat tennis mijn jaar hier toch wel heel erg leuk had gemaakt, baalde ik hier wel van. Voor alle seniors was dit natuurlijk wel een verdrietig moment, de coach sprak dan ook tegen alle seniors toe en hij had tranen in z’n ogen omdat hij zo een geweldig jaar met ons had gehad en dat hij ons een geweldige groep vond en dat hij ons echt gaat missen. Na een sentimenteel momentje moesten we ons klaarmaken voor de eerste wedstrijden. Hayden (mijn mixpartner) en ik hadden een bye de eerste ronde omdat we tweede geplaatst waren, dus dat was mooi makkelijk. Daarna wonnen we in de tweede ronde, dit betekende dat we in de halve finale zaten. Helaas verloren we de halve finale. Dus de volgende dag moesten we terug komen om een wedstrijd te spelen voor de derde of vierde plaats. En als we die wedstrijd wonnen zouden we een playback krijgen om tegen de tweede plaats te spelen zodat we toch nog een kans hadden om onszelf te plaatsen voor de regionals. Dus op vrijdag kwamen we terug vol goede moed en we wonnen onze eerste wedstrijd. Dus nu moesten we nog een wedstrijd spelen en daar hing alles van af. Het was een superspannende, intense wedstrijd MAAR UITEINDELIJK WONNEN WE DUS WE GAAN NAAR DE REGIONALS!!!!! Iedereen van onze school was super blij en ze kwamen allemaal de baan oplopen om ons te feliciteren en de coach was zo trots op ons en Hayden en ik konden het bijna niet geloven. En hij was zo blij want hij heeft z’n high school career gewacht op het moment tot hij naar de regionals kon (want dat is iedereens droom/goal hier). Dus dat is wel echt super gaaf. Dus op 19 en 20 april gaan wij strijden voor een goed toernooi voor de regionals. Als je de regionals wint dan ga je door naar de state competition (dat gaat ons niet lukken btw).
Na twee intense tennis dagen ging ik gister samen met mijn hostsister en hostmom winkelen voor een promdress. Prom is op 30 april, dus ik heb weer wat leuks om naar uit te kijken. We hebben allebei een super mooie jurk gevonden en ik heb nu ook echt zin om naar prom te gaan!
Lots of love,
Fleur
“ The bad news is time flies, the good news is you’re the pilot”
Las Vegas, the Grand Canyon and Los Angeles
En daar ging ik dan. Op naar de andere kant van de US. Klaar om meer van de wereld te zien, om nieuwe mensen te ontmoeten en om lekker een weekje fun te hebben. Zaterdagochtend 7 uur vertrok mijn vliegtuig. Met een prachtige zonsopgang en een paar geweldige andere uitzichten vermaakte ik me wel in het vliegtuig. Eenmaal geland wist ik dat ik goed zat. Waar anders dan in Las Vegas vind je gokautomaten op het vliegveld? Ik was de eerste van de groep dus ik moest wachten tot er iemand anders was zodat we samen naar het hotel konden. Aangekomen in het hotel brachten we onze koffers naar de kamer en konden we naar de outlet mall tegenover ons hotel. 's Avonds aten we pizza in het hotel en hadden we tijd om iedereen te ontmoeten. De groep bestond uit 23 exchange students waarvan 20 meisjes en 3 jongens. Iedereen kwam uit Europa: Duitsland, Italië, België, Denemarken, Zwitserland, Polen en ik als enige Nederlandse. Na de pizza hadden we vrije tijd om te doen wat we wilden, zwemmen, naar de outletmall of slapen.
Op dag 2 begon het echte werk. Op naar Las Vegas. Met een super luxe tourbus vertrokken we met als eerste stop het beroemde 'welcome in Vegas' bord. Daarna reden we verder door de Strip en aan het eind werden we afgezet met vervolgens 6 uur vrije tijd. En echt, alles kan in Vegas. Het cliché is waar. Een volledig gouden Donald Trump gebouw, de Stratosphere (hotel/casino met achtbanen bovenop), een casino met een aquarium vol met haaien, een hotel met leeuwen, mensen die om 9 uur 's ochtends al aan het gokken zijn met een biertje in de hand, alles kan! Ondanks dat ik nog geen 21 ben, en ik dus niet mag gokken, de casino's waren geweldig. Alleen al het lopen door al de verschillende, grote casino's is indrukwekkend. Binnen in de hotels zijn dus casino's, maar zelfs winkelcentrums, en hele 'dorpjes' en soms lijkt het net of je buiten loopt terwijl je gewoon in een hotel bent. Het was prachtig en indrukwekkend.'s Avonds gingen we naar de Stratosphere. We gingen naar de top en daar konden we heel Vegas zien. Het was zo gaaf. Het was een super heldere avond dus we konden lekker ver kijken. Alhoewel Vegas in het midden van de woestijn is, was er genoeg te zien. Want al die Vegas lights waren prachtig. En alsof dat nog niet genoeg was, waren er drie achtbanen op de top van het dak. Die achtbanen waren geweldig, wie wil er nou niet in een achtbaan zitten boven de city waar alles kan? Nadat we genoten hadden van het uitzicht sloten we de dag af met een Vegas show. Het was een dansgroep die een paar jaar geleden een wedstrijd had gewonnen op MTV, en sindsdien treden ze op in allerlei verschillende plaatsen. Het was super gaaf om dat te zien.
De derde dag gingen we naar de Grand Canyon. Wij waren bij de West Rim of the Canyon. En geen foto of verhaal kan beschrijven hoe prachtig dat was. Ik had natuurlijk al honderden foto's gezien voordat ik aankwam daar, maar geen foto was zo goed als het beeld dat ik zag met m'n eigen ogen. Je kon zover kijken, en de Canyon was zo diep. Het was best risky, want nergens waren railings or hekjes. Dus als je niet uitkijkt lig je zo daar beneden in de Grand Canyon. We waren daar voor iets meer dan twee uur zodat we lekker de tijd hadden om mooie foto's te maken en te genieten van het uitzicht. Daarna reden we terug naar Vegas en we konden de avond daar doorbrengen.
De vierde dag reden we van Las Vegas naar Los Angeles, dit was zo'n 4 of 5 uur. Niet echt een interessante rit want het merendeel is woestijn. Het was al snel duidelijk wanneer we in LA waren want er was zoveel verkeer. Onze eerste stop in LA was Santa Monica. Een klein stadje, naast LA, bekend om de pier en het strand. Helaas had het de dag voordat wij in LA waren geregend, wat betekent dat alle chemicaliën van de smog in de zee stromen. Daardoor mochten we niet in het water van de organisatie, omdat de de chemicaliën je lichaam in kunnen komen en veel mensen moeten hierdoor naar het ziekenhuis, het voordeel van de regen was dat het alle smog wegspoelde uit de lucht, en daardoor konden we veel verder kijken dan normaal. Het was zo gaaf om de pier met het reuzenrad nu eindelijk in real life te zien, in plaats van in films. Natuurlijk ging ik het reuzenrad in. Helaas was er super veel wind, dus veel kon ik niet zien vanwege al m'n haar dat in m'n gezicht waaide, maar de dingen die ik zag waren prachtig. Het was een mooi uitzicht over het strand, Santa Monica en een deel van LA. Die avond aten we in een Italiaans restaurantje in Santa Monica, Amerikaans-Italiaans is niet het beste eten, maar gezellig was het zeker.
Mijn vijfde dag begon goed met een morningswim. In het hotel waar we sliepen was een zwembad op het dak. En dat wilde ik niet missen. En er was een Duitse jongen die dat ook wel graag wilde zien. Dus we lieten ons alarm afgaan om 6 uur 's ochtends om vervolgens het zwembad in te duiken. Het was buiten en het was redelijk koud maar we hielden het toch zo'n 30 minuten vol. En blijkbaar was het zwembad eigenlijk nog gesloten en waren we daar dus terwijl het niet mocht. Lekker avontuurlijk. Na het ontbijt vertrokken we naar Venice Beach. Dat was een prachtig strand. Vol met palmbomen en surfers. En een legaal grafittipark en een skaterspark. Op de boulevard waren veel souvenirwinkeltjes en nog meer Green Doctors (die probeerden ons iets voor te schrijven haha). Na Santa Monica gingen we naar Beverly Hills, de plaats die ik van uit m'n vroegere jaren van Totally Spies. Het is een super dure/rijke woonwijk in LA. De straten lijken perfect. En bussen en vrachtwagen zijn dan ook niet toegestaan om in de mooie straten te gaan. We stopten op Rodeo Drive, de winkelstraat, om vervolgens te gaan winkelen. Oké nee grapje, dat is zooooo hoog boven mijn budget. Allemaal super de luxe en dure winkels, en in sommige moet je zelfs een afspraak maken om er in te komen. Ook alle auto's die op Rodeo Drive reden waren dure luxe auto's. Ik voelde me niet echt thuis in deze straat met m'n goedkope jeans en shirtje hahaha, maar het was zeker gaaf om te zien. Na Beverly Hills gingen we naar Hollywood. Daar hadden we lekker vrije tijd om rond te lopen op de Walk of Fame. Het was gewoon zo gaaf om daar te zijn en om alles te zien, en het is zeker iets dat ik nooit zal vergeten (de hele trip eigenlijk wel). 's Avonds aten we in het Hardrock Cafe, op de Walk of Fame.
Op de zesde, en meteen de laatste dag, week iedereen verdrietig op, want niemand wilde dat dit de laatste dag was. Maar gelukkig veranderde de sfeer al snel in vrolijk. Want we gingen naar Disneyland. Een dag vol attracties, plezier en leuke dingen. De dag vloog dan ook voorbij. 's Avonds keken we naar de Parade, en dat was super gaaf met alle lichtjes en verschillende Disney karakters. En na de parade kwam de vuurwerkshow. En dat moment was perfect. Het vuurwerk boven het Disney kasteel, de bekende Disney songs en met geweldige andere exchange students naast me. Het was een magisch einde van een fantastische week. We waren allemaal zo gelukkig en verdrietig op het zelfde moment.
De volgende ochtend was het tijd om naar het vliegveld te gaan. En ik ga niet ontkennen dat ik tranen in m'n ogen had. Deze week was zo fantastisch. Het was zo leuk en fijn om andere exchange students te ontmoeten. We zijn allemaal hetzelfde, we voelen hetzelfde en we willen hetzelfde. We snappen elkaar en het was zo makkelijk om een connectie te vinden tussen ons allemaal. Het voelde alsof we elkaar al zo lang kenden, en ondanks dat we een week non-stop samen waren, zijn er nog steeds dingen om over te praten. Deze week voelde zo lang omdat we zoveel gedaan en gezien hebben, maar tegelijkertijd is de tijd voorbij gevlogen, ik zou zo nog een week hier willen blijven. Ondanks dat ik dat vervelende gevoel in m'n buik heb omdat ik iedereen nu al mis, ik kan terug kijken op een geweldig, fantastische week.
Lots of Love,
Fleur
Welcome to Fabulous Las Vegas
De Grand Canyon
Santa Monica Pier
Walk of Fame in Hollywood
(Meer foto's staan in m'n fotoalbum en op Facebook)
Tennis, Texas Tuesday and Trips
Wat bedoel je met dat ik hier al 200 dagen ben? Is het vliegtuig niet net geland????? Waarom gaat de tijd zo verschrikkelijk snel? Het voelt alsof januari maar 5 seconden was en alsof we februari hebben overgeslagen dit jaar. En het feit dat ik m'n terugreis tickets heb gekregen maakt het niet beter. Ik vlieg 4 juni terug en op 5 juni ben ik weer op Nederlandse bodem. En dat betekent dat ik nog maar 3 maanden te gaan heb. Waar blijft de tijd als je hem nodig hebt?
De afgelopen maand(en) ben ik erg druk geweest met tennis. Het seizoen is begonnen en ik mag eindelijk in Varsity spelen (het hoogste team), omdat ik eindelijk ben geaccepteerd door de Texas Sportvereniging of iets dergelijks. Dat betekent dus veel trainen en veel toernooien. Elke vrijdag (en vaak zaterdag) hebben we een toernooi. We hoeven de hele dag niet naar school (Lucky me) en we vertrekken 's ochtends vroeg met de bus naar allerlei verschillende scholen. Met 's ochtends vroeg bedoel ik 5 of 6 uur in de morgen. En vaak zijn we niet terug voor achten. Maar het is het waard. Lange dagen vol met tennis, vrienden en geen school. En niet te vergeten: zon. Want het is vaak rond de 25 graden, en ik ben de hele dag buiten, dus dat geeft me een lekker kleurtje. Ik heb al een paar prijzen binnen gehaald, maar het moeten er niet veel meer worden, anders past het niet meer in m'n koffer. Helaas hebben we nog maar een paar toernooien te gaan, en als laatst hebben we het districtstoernooi, wat belangrijk is voor de ranking van iedereen en de school.
Afgelopen week was het Super Tuesday. Dat is de stem dag in Texas. Daar in Nederland hebben jullie vast wel wat gehoord over de verkiezingen hier. Donald Trump, Ted Cruz, Hillary Clinton and Bernie Sanders. Ik heb geen idee wat er in Nederland allemaal op het nieuws is over dit. Maar ik kan jullie vertellen, het is zoveel gedoe hier. Ik spreek mensen hier die willen verhuizen omdat ongeacht van wie de president wordt, ze toch wel denken dat het de downfall van Amerika wordt. En ik sprak iemand en die zei: 'ik heb gekozen voor de kandidaat die het minst evil is, die het minst slecht is.' En zo heb ik nog veel andere opmerkingen gehoord die niet positief zijn. Ook op social media is het een hel. Trump wordt vergeleken met Hitler, er zijn pensioen en overlijdingsgrappen over Sanders omdat die zo oud is. En nadat de winnaars van elke staat bekend waren gemaakt werkte de Canadese overheidssite niet meer omdat die overbezocht was, door Amerikanen die probeerden uit te zoeken hoe ze naar Canada kunnen verhuizen. En dit is allemaal niet overdreven. Mensen vragen allemaal of ze mee naar Nederland kunnen en ze zeggen dat ik zoveel geluk heb dat ik hier niet woon en dat ik hier niet meer ben wanneer de nieuwe president komt.
America isn't great anymore. En ja, natuurlijk zijn er ook echt wel nog goede dingen. Maar Amerika is niet meer het beste land in de wereld. Amerika staat op de 7e plaats voor geletterdheid. 27e plaats in wiskunde, 22e plaats in wetenschap, 178e plaats voor kindersterfte en nummer 4 in beroepsbevolking en in export. Amerika staat maar in drie categorieën op nummer 1: gedetineerde burgers per hoofd van bevolking, volwassenen die geloven dat engels bestaan en verdedigingsuitgaven. Dus nee, America isn't great anymore.
Wat wel nog 'great' is zijn de vele mooie plaatsen die je kunt bezoeken. Komende zaterdag vertrek ik voor een week naar het westen van Amerika. Ik vlieg vanuit Texas naar Las Vegas en daar zal ik drie dagen doorbrengen. Dan ga ik één dag naar de Grand Canyon(!!!) en daarna rijden we met de groep die bestaat uit Exchange students naar California, Los Angeles. Daar brengen we 3 dagen door, waarvan we in 2 dagen naar alle famous plekken gaan (Hollywood, venice beach, etc) en de laatste dag gaan we naar Disneyland! Ik heb er super veel zin in, en m'n volgende blog gaat dan ook bestaan uit een mooi reisverslag.
Lots of love,
Fleur
"There comes a point in your life where you need to stop reading other people's books and start writing your own"
A few changes
Ondanks dat het alweer bijna februari is, wil ik jullie toch nog een gelukkig nieuw jaar wensen. Want dit is m'n eerste blog in 2016. En je hoort ze wel eens zeggen "new year, new me". En dat vind ik echte onzin, alsof een getal uitmaakt wie je bent. Maar voor mij geldt dat wel een beetje dit jaar. In deze eerst maand van 2016 is veel gebeurd, er waren veel veranderingen (met bijpassend moeilijke, maar ook vrolijke momenten).
De eerste verandering was op school: het tweede semester is begonnen. En dus ook het laatste semester voor alle seniors. Bijna iedereen zet zich de volle 100% in om hun cijfers op te halen om dan uiteindelijk te slagen voor high school. Wat hier trouwens veel makkelijker is dan in Nederland. Ze hebben geen examens hier. De laatste week op school is het wel een soort van toetsweek, maar de seniors hoeven geen toetsen te maken als ze niet te veel dagen absent zijn geweest. Ook moesten we nu onze senior quote voor in het yearbook inleveren. En voor de rest is iedereen druk bezig met het proberen te krijgen van scholarships.
De tweede verandering is m'n gastgezin. In de tweede week van januari ben ik van gastgezin gewisseld. Het was veel gedoe, en het was een hele moeilijke week met veel stress en emoties en ik voelde me erg alleen, maar gelukkig kreeg ik veel steun van thuis, familie en vrienden. En het was het waard. M'n nieuwe gastgezin is super gezellig. En ik heb het heel erg naar m'n zin hier. Ze zijn hispanic, dus hopelijk heb ik aan het eind van dit jaar ook wat Spaanse kennis!
Nog een verandering ben ikzelf. Omdat ik mij veel beter en gelukkiger in dit gezin voel ben ik weer mezelf. Ik ben weer vrolijk, en ik lach weer elke dag. Ik ben spraakzamer en gezelliger. En ik voel me eindelijk weer mezelf. Het was zo moeilijk om de keus te maken om van gezin te wisselen, omdat ik daar toch 5 maanden had gewoond, en omdat ik wist dat het een rot moment voor ons allen zou worden, en omdat ik ze geen pijn wilde doen. Maar ik wist ook dat dit 'mijn jaar' is. Dat dit mijn droom was, en dat ik er niet volop van kon genieten zolang ik daar bleef. Dus ik dacht aan mezelf, en hoe moeilijk dat ook voor mij was, ik deed het toch, en het pakte goed uit. Want nu voelt het weer als 'mijn jaar' en mijn droom. En nu kan ik weer volop genieten. Dus de 'new year, new me' is wel een beetje waar voor mij dit jaar.
Een andere verandering is dat ik op de tweede helft van mijn Exchange year zit. That scares me! Op 8 januari was ik precies 150 dagen in de US, en ik zou er nog maar 150 dagen zijn. Ondertussen zit ik al eng dik over de helft, met 170 dagen in de US, en 130 te gaan. De tijd gaat zo snel! En er wordt altijd gezegd dat vanaf de tweede helft van je jaar alles beter gaat, je bent dan echt ingeburgerd, je beheerst de taal, iedereen kent je, alles gaat beter en vanzelf. En dat kan ik niet ontkennen. Alles gaat inderdaad beter, sneller en vanzelf. Ik denk ook helemaal in Engels nu. En dat maakt het ook lastiger om een blog te schrijven omdat ik nu alles moet vertalen. Oh en trouwens, ik ben geen enge freak die alle dagen telt hoor, ik heb gewoon een app die dat netjes voor mij doet.
De laatste verandering: ik ben volwassen!!! 18 januari werd ik 18. Niet dat ik er hier in Amerika veel aan heb, maar het feit dat ik volwassen ben is cool. Mijn verjaardag was super leuk. Ik ging met m'n gastgezin naar de Enchanted Rock, die hebben we beklommen en we hebben in een paar 'grotten' rond getijgerd. Letterlijk tijgeren, want het was zo smal allemaal. En 's avonds gingen we uiteten en het het restaurant zong voor me en ik kreeg een mooie sombrero (typisch Mexicaanse feesthoed). De foto's zijn terug te vinden in m'n fotoalbum hier op mijn website.
Voor de rest heb ik al twee tennistoernooien gehad in januari. En in beide heb ik de eerste prijs gewonnen. En ik ben tijdens deze toernooien zelfs een beetje verbrand (in januari), welcome to Texas. Komende paar dagen is het hier ook 28-30 graden Celsius. Mij hoor je niet klagen. En in maart ga ik een tripje maken. Naar Las Vegas, the Grand Canyon and Los Angeles! I'm so excited! Het is met een organisatie voor Exchange students. Ik kan echt niet wachten!
Lots of love,
Fleur
"Travel isn't always pretty. It isn't always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that's okay. The journey changes you - it should change you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart, and on your body."